خوش آمدید

قومی که در این سفر مرا همراهند

از تعبیهٔ زمانه کم آگاهند

ما می‌کوشیم و آسمان می‌گوید

نقش آن باشد که نقشبندان خواهند

گردون چو نشست و خاست تو می‌بیند

با خلق همان شیوه چرا نگزیند

چون بنشینی باد سخا برخیزد

چون برخیزی گرد ستم بنشیند

گلها چو به باغ جلوه را ساز کنند

وز غنچه نخست هفته‌ای ناز کنند

چون دیده به دیدار جهان باز کنند

از شرم رخت ریختن آغاز کنند

این طایفه گر مروت آیین نکنند

زیشان نه بس اینکه بخل را دین نکنند

رفت آنکه به نظم و شعر احسان کردی

امروز همی به سحر تحسین نکنند

سلطان غمت بنده‌نوازی نکند

تا خواجهٔ هجر ترکتازی نکند

از والی وصل تو نشانی باید

تا شحنهٔ غم دست‌درازی نکند

یکباره مرا بلایت از پای نشاند

بر یک یک مویم آب رنجوری ماند

چون سیم و زرم بر آتش تیز گداخت

وان سیم و زری که بود بر خاک فشاند

گردون به خیال سیر نانت نکند

تا خون دل آرایش خوانت نکند

وانگاه دلش ز غصه خالی نشود

تا غارت جان و خان و مانت نکند

شادم به تو گر فلک حزینم نکند

وانچه از تو گمانست یقینم نکند

اکنون باری دست من و دامن تست

گر چرخ سزا در آستینم نکند

خوش خوش چو مرا دم تودر دام افکند

در دست فراق و پای ایام افکند

ای دوست بدین روز که دشمنت مباد

من سوخته دل را طمع خام افکند

دلدار دل مرا ز من باز افکند

وز زلف کمانم به سخن دور افکند

امروز که پی به چین زلفش بردم

برد از پس گوش خویشتن دور افکند