رئیس مجمع تشخیص مصلحت نظام در مصاحبه با روزنامه الوفاق با بیان اینکه آیت الله خامنه ای در ایران جایگزینی ندارد، افزود: ایشان الان محور اساسی هم برای حیات انقلاب و هم امنیت کشور هستند.

به گزارش «نسیم» به نقل از روابط عمومی مجمع تشخیص مصلحت نظام، هاشمی رفسنجانی در مصاحبه با خبرنگار روزنامه عربی زبان الوفاق در پاسخ به پرسشی درخصوص روابط خوب و عمیق خود با رهبر معظم انقلاب اسلامی افزود: بله؛ ‌ما از جوانی با هم دوست بودیم. من پنج سال از آقای خامنه‌ای بزرگ‌ترم. اولین ملاقات ما در درس خارج آیت الله داماد بود که با هم آشنا شدیم؛ ایشان از من کوچک‌تر بود؛ بعد هم رفاقت‌ها عمیق و در دوران مبارزه خیلی عمیق‌تر شد وبعد از انقلاب دیگر زیادتر شد.

وی ادامه داد: در همه کارها با هم کار می‌کردیم؛ ‌در جنگ و در هر جا که شما فکر می‌کنید تا امروز ما همین ارتباطمان هست؛ اکنون من و جمعی که ایشان در مجمع منصوب کرده‌اند سیاست‌های کلی نظام را که در قانون اساسی از وظایف رهبری است؛ ‌آماده می کنیم و به ایشان می دهیم؛ ‌و ایشان هم اگر تأیید کنند، ابلاغ می‌کنند.

رئیس مجمع تشخیص مصلحت نظام گفت: عمده کار ما این است و نظارت بر حسن اجرای سیاست‌های کلی نیز با ماست که با واگذاری ایشان، باید نظارت کنیم که اجرا شود. درباره دیگر مسائل معمولی هم در ملاقات‌هایی که داریم، بحث می کنیم.

آقای هاشمی رفسنجانی در باره رابطه عاطفی و دوستی خود با رهبر معظم انقلاب افزود: ما خیلی صمیمی هستیم؛ من و هم ایشان، همدیگر را خیلی دوست داریم؛ یک منظره کوچک آن در بیمارستان بود وقتی که ایشان جراحی کرده بودند عیادت من با ایشان در آنجا بسیار صمیمی بود و همان منظره‌ای شد که دیدید.

رئیس مجمع تشخیص مصلحت نظام گفت: معتقدم که هم‌اکنون آیت‌الله خامنه‌ای در ایران جایگزینی به این آسانی ندارد؛ و ایشان الان محور اساسی هم برای حیات انقلاب و هم امنیت کشور هستند و ایشان مرکز مدیریت کشور هستند و ما هم باید به ایشان کمک کنیم.

وی در پاسخ به پرسشی در باره اقدام ویکیلیکس در ارائه مدارکی درمورد وزارت امور خارجه عربستان گفت: خب این جریان مضری است. امریکا این کار را که برضدش شد ضربه خورد؛ ‌آن کسی که این کار را کرده الان خودش یک مرکزی شده برای اینکه هرجا می خواهند از او استفاده بکنند؛ ‌یک چنین ماجرایی را برایشان راه می اندازد؛ در عربستان بیشتر ازهمه.

وی افزود: ‌چون عربستان یک کشور بسته ای بوده و هست؛‌ روابط خارجی اش و این مذاکراتش؛ ‌این مکاتبات؛ این اسنادی که کسی نمی داند داخل عربستان است ؛‌کسی نمی داند ویا خیلی کم می دانند؛‌ اینها که باز شد؛ ضمنا یک زمینه ای شده که کسانی هم که می خواهند دروغ بگویند از این اسناد جعل می کنند و هرچه خواستند می گویند و هرجا خواستند ضربه بزنند یک چیزی منتشر می کنند حالا تا تکذیب بشود و مردم باور کنند.

آقای هاشمی رفسنجانی ادامه داد: یک نقطه‌ فتنه‌ای درآمد و به جایی رسیده که می‌بینید. حالا برای عربستان سنگین تمام می شود و آثار منفی اش هم به این آسانی تمام نمی‌شود؛‌ کارهای مثبتشان را کسی تبلیغ نمی‌کند؛‌ منفی‌اش را تبلیغ می‌کنند.

وی در خصوص میزان حمایت ایران از عراق اظهار داشت: ما الان عراق را مثل خودمان مهم می دانیم؛ ‌مثل کشور خودمان؛ اولا کشور واقعا مهمی است؛ ‌هم از لحاظ نقطه جغرافیایی جای مهمی است؛‌هم از لحاظ منابع طبیعی؛‌هم مردمش؛ این مردمی که از هزاران سال پیش اینجا منشأ تمدن بوده‌اند؛ قانون حمورابی از آنجا آمده و عراقی ها هم مردم خوبی هستند.

رئیس مجمع تشخیص مصلحت نظام گفت: در زمان صدام به دلیل قدرت دیکتاتوری صدام اینها یک مجموعه واحد بودند ولی بعد از صدام آن مجموعه ۳ بخش یا حتی بیشتر یعنی ۴ تا بخش متضاد شد وگاهی هم در حال جنگ که کم‌کم دارد خودنمایی می‌کند واین وضعشان نگران کننده است.

وی افزود: اگر ان‌شاءالله عقلانیت زعمای عراق ادامه پیدا کند و سعی کنند این اختلافات سطحی را حالا چه مذهبی؛ چه قومی؛ چه هر چیز دیگری را کنار بگذارند و یک وحدتی روی تمامیت ارضی خودشان و وحدت ملی‌شان ایجاد کنند عراق کاملا می تواند کشور نیرومندی در منطقه باشد؛ ارتباط ایران با عراق هم جدید نیست.

آقای هاشمی رفسنجانی گفت:‌ در رژیم قبل هم ایرانی‌های زیادی آنجا بودند و عراقی‌های زیادی هم اینجا بودند؛ از زمان جنگ هنوز عده زیادی عراقی در ایران هستند و دارند مثل مردم ایران کار می کنند؛ مرزمان هم تقریبا رفت وآمدش آسان است؛ اعتاب مقدسی که آنجا هست و اینقدر برای مردم ما جاذبه دارد که شما می بینید در اربعین یا عاشورا چه خبر می شود؛ مردم اصلا عشقشان آنجاست؛ ‌اگر روزی مرز ما با آنها لغو روادید شود؛‌ همیشه نصف مردم ایران در عراق هستند و نصف مردم عراق هم در ایران هستند.

وی تصریح کرد: بله کمک های ما جدی است و به هیچ چیز هم محدود نیست؛ هر چیزی که عراقی ها نیاز داشته باشند و ما امکانش را داشته باشیم به آنها می دهیم؛‌ و البته روابطمان هم با دولت عراق همیشه خوب بوده است، البته آقای طالبانی هم یک بار جمله ای گفته بودند که غربی ها اظهار نگرانی کرده بودند از اینکه شما دارید ایرانی ها را می‌آورید و این خطر است؛‌ چرا اینجور رفتار می کنید؟

آقای هاشمی رفسنجانی افزود: او گفته بود: مگر ایرانی ها از عراق چه می خواهند؟ الان که همه مسئولان عراق از مریدهای ایران هستند؛ ایران چه احتیاجی دارد که برای ما خطر باشد؛ بهتر از ما دیگر دوست پیدا نمی کند؛ ما هیچ خطری از ایران احساس نمی کنیم؛ ‌او ما را نجات داده و به اینجا رسانده و کمک کرده است.

وی اضافه کرد: و این حرف کاملا حکیمانه و درست است ما در عراق هیچ طمعی نداریم و از عراق هیچ خطری در شرایط فعلی برای خودمان حس نمی کنیم و حفظ عراق و امنیت عراق را امنیت خودمان می دانیم.

رئیس مجمع تشخیص مصلحت نظام در پاسخ به پرسشی در این باره آیا ارتباطی میان جنگ عربستان علیه یمن با مذاکرات هسته‌ای در لوزان وجود دارد گفت: نمی‌دانم! با گروه جدیدی که در عربستان آمده اند فقط سلمان را در یک مهمانی که در ریاض بود چون ما را دعوت کرده بود یک بار با هم نشستیم و خیلی حرف زدیم که همین قدر می شناسم؛‌ و با بقیه‌شان آشنایی هم ندارم و وقتی هم که می رفتم آنجا با آن نزدیکان بیشتر ملک عبدالله بود و اگر مسئولی هم داشتند، می‌آمدند.

وی افزود: درست نمی دانم چرا این اشتباه را کردند؛ ‌گفتم که اشتباه است؛ البته ظاهرا اینها برای این است که فکر می‌کنند این حوثی ها شیعه هستند والبته خب اینها (حوثی‌ها) که شیعه اثنی عشری نیستند و عمده آنها زیدی ۴ امامی هستند ولی به هر حال به یک معنا شیعه هستند و جزو مجموعه شیعه حساب می شوند؛ منتها ۴ امامی؛ احتمالا آنها با این شرایطی که درست کرده اند با ایران ولبنان و عراق وسوریه و با همه احساس نگرانی می‌کنند.

آقای هاشمی رفسنجانی اظهار داشت: گفتم در یمن اشتباه بزرگی کردند. بحرین نمونه خوبی است. آنجا با اینکه یک کشور عربی عضو شورای همکاری است ولی لشکرکشی کردند و آمدند علیه شیعه وارد شدند و در یمن هم همینجور نگران هستند؛‌ به خصوص که یمنی ها ادعای ارضی هم در عربستان دارند؛ ‌ولی حالا اشتباه کردند، دلایلشان را هم درست نمی دانم؛ شاید هم تحریک شدند؛ خوب اگر منصور هادی می توانست بماند می‌ماند؛‌ حالا فرض کنید که عربستان کمکشان کرد‌ مگر می تواند بماند؟

خبرنگار پرسید: آیا این جنگ با مذاکرات هسته ای ارتباطی داشت؛ چون گفته می‌شود که عربستان می‌ترسد ایران به توافقی برسد؛ می‌گویند که عربستان و اسرائیل از نتیجه این توافق می‌ترسند؟
آقای هاشمی رفسنجانی در پاسخ گفت: اگر هم می ترسند راهش همان است که باید از راه صداقت در بیایند. البته عربستان و احتمالاً دیگر کشورهای منطقه اشتباه می‌کنند چون ‌ما که ترس نداریم؛ ما که بمب هسته‌ای را تحریم کردیم؛ چرا از ما بترسند؟ از اسرائیل باید بترسند.

وی افزود: البته عربستانی ها قبل از ما موشک های ۳۰۰۰ کیلومتر برد را از چین و جاهای دیگر خریدند؛ سلاح های بسیار پیشرفته، هواپیما و موشک ها و رادارهای پیشرفته و همه چیز هم دارند.

آقای هاشمی رفسنجانی ادامه داد: پایگاه نظامی هم آنجا دارند؛ ‌عربستان اصلا می داند که ایران تهدید نیست؛‌ ما اگر واقعا به فکر قطع کردن روابطمان با عربستان بودیم آن ۴۰۰ – ۵۰۰ نفری که در آن فاجعه مکه شهید دادیم به آسانی نمی گذشتیم؛ ولی بعد برای اینکه روابط دو کشور عادی باشد آن طور رفتار کردیم.

خبرنگار پرسید: در مصر انقلابی اتفاق افتاد و دومین رئیس جمهور هم بعد از انقلابشان آمد؛‌ چرا روابط این دو کشور بزرگ منطقه اینطور است؟ الان ایران و ترکیه در خیلی از مسائل با هم اختلاف دارند ولی روابط خوبی دارند چرا ایران و مصر به یک روابط متوازن نمی رسند؟ و روابط محقق نمی شود؟

رئیس مجمع تشخیص مصلحت نظام در پاسخ گفت: البته باید این سؤال را بیشتر از مصری‌ها پرسید؛‌ چون ما که خواستار توسعه هستیم؛ ‌ما مردم مصر را عمدتا حالت اهل‌البیتی برایشان می دانیم؛‌ یعنی آنها واقعا اکثرا عاشق اهل بیت هستند ومشکلی با مردم مصر نداریم؛ چون همسایه هم نیستیم که اختلاف اینجوری داشته باشیم.

وی افزود: ولی آنها در مجموعه ای در یک سپهری هستند اولا امریکایی ها آنجا خیلی متنفذ هستند و ارتش مصر را عمدتا آنها تامین می کنند و آنها هم این ارتباط را نمی خواهند؛ ثانیا الان با عربستان سعودی و بعضی جاهای دیگر هم باید همکاری کنند؛ ثالثا اشکالاتی مثلا از حضور ما در سوریه و لبنان دارند و اخیرا عراق هم اضافه شده ما در افغانستان هم این مشکلات را داشتیم آنها از طالبان حمایت می‌کردند ما موافق نبودیم و خودم با ملک عبدالله زیاد حرف زدم که دارید اشتباه می‌کنید.

آقای هاشمی رفسنجانی گفت: در پاکستان باز یک نوع از این چیزها هست در بحرین ما به حضور نظامی‌شان معترضیم و مجموعه اینها به‌اضافه آن نگرانی های بی‌ربطی که دارند. ما از همکاری با عربستان نگرانی نداریم با همین حکام جدیدشان می توانیم با هم کار و رفت و آمد کنیم.

خبرنگار در ادامه پرسید: به نظر شما منطقه در خطر جنگ مذهبی است؟ به خصوص که برخی گروهای مخالف ایران خیلی این مسئله را ترویج می‌دهند و اینکه این مسئله حالا چه تأثیری در روابط اسلامی -اسلامی گذاشته است؟

آقای هاشمی رفسنجانی پاسخ داد: الان از این جهت بدترین زمان است یعنی یک تهاجمی علیه شیعیان در سراسر این کشورها داریم می بینیم. یعنی شیعه را مخالف اصلی در نظر می‌گیرند و به انواع راه‌ها دارند شیعه را در کشورشان تضعیف می‌کنند در صورتی که شیعه اصلا برای آنها نه خطری است نه مشکلی.

وی افزود: اصلا در سیاست و ایدئولوژی شیعه این نیست که بخواهد با مسلمانان دیگر درگیر باشد یک اشتباهی است که اینها می‌کنند واقعا می‌توانند روی بهترین دوست خود یعنی ایران حساب کنند. ولی در حال حاضر من احساس خطر می‌کنم. این اختلافاتی که دارد بیشتر می‌شود و گاهی به کشتار می‌رسد، ممکن است تعمیق پیدا کند.

آقای هاشمی رفسنجانی در پاسخ به پرسشی درخصوص چشم انداز آینده روابط با عربستان گفت: پنج، شش سال پیش در دولت گذشته آخرین سفری که برای زیارت به عربستان رفته بودم. از من خواسته شده بود در این سفر مسائل اختلافی با عربستان را حل کنیم ما بعد از یک مراسم شام که مهمان آقای ملک عبدالله بودیم در یک جلسه طولانی تا نیمه شب خیلی دیر وقت آنجا نشستیم و ایشان هم با مشاوران نزدیکش بودند. وزیر خارجه، مقرن و خیلی‌های دیگر هم بودند. بحث کردیم و به راه حلی رسیدیم و راه حل ما این شد که بیاییم شش، هفت کمیسیون مشترک تأسیس کنیم.

وی افزود: اولین و مهم‌ترینش برای امور مذهبی و به اصطلاح علمایی بود؛ یعنی علمای دو طرف یک کمیسیون داشته باشند و اختلافاتی را که ظاهرا شیعه و سنی دارند بررسی کنند و راه حل برایش انتخاب کنند و مسئولان دو کشور هم پشت این نظریات بمانند تا مشکلات را کاهش بدهیم.

آقای هاشمی رفسنجانی ادامه داد: کمیسیون دوم، مربوط به روابط دوجانبه و همکاری کمیسیون اجرایی بود. همچنین یک کمیسیون برای لبنان، یک کمیسیون برای سوریه و یک کمیسیون برای عراق و یکی برای افغانستان و یک کمیسیون برای بقیه کشورها با هم مشترک داشته باشیم که دائما این کمیسیون ها با هم کار و جمع بندی کنند و نظرها را به هم نزدیک کنند و مقامات عالی کشور هم اینها را زیر نظر داشته باشند که ارتباطشان با مقامات عالی باشد.

وی گفت: این تصمیم خوبی بود که گرفتیم هر دو گفتیم این راه نجات منطقه از اختلافات است ولی خوب من که آمدم اینجا کسانی که بایست این کارها را اجرا می‌کردند، نخواستند انجام بشود و آقای سعود فیصل هم به دنبال من آمد که پیگیری کند و پیگیری هایی هم شد و جلسه سفر اولشان خوب بود ولی بعد، هم در آنجا یک مقداری مشکلاتی پیدا کرد و یک مقدار هم که ما مشکلاتی داشتیم و عملا به هم خورد.

آقای هاشمی رفسنجانی افزود: من این را می‌دانم که ما الان در عربستان اداره‌ای به وجود بیاید و اگر کار مشترکی را شروع کنیم، در همه دنیای اسلام می‌توانیم اختلاف بین شیعه و سنی را کم کنیم. چون سوریه یک کشور مستقلی است نه ما و نه عربستان حق نداریم برویم و سرنوشت آنها را رقم بزنیم ما باید مواظب باشیم که آنجا اختلافات شیعه و سنی و این مسائل نباشد خودشان و مردم خودشان مسائلشان را حل کنند و به حل مشکلات کمک کنیم.

وی اضافه کرد: عراق و لبنان هم همینگونه هستند جاهای دیگر هم همینطور است. بنایمان بر این شد من فکر می‌کنم همین حالا هم بعد از گذشت پنج، شش سال می‌توانیم این موضوع را دوباره احیا کنیم البته متناسب با اوضاع امروز منطقه.

فراخوان حزب‌الله برای حضور گسترده در مراسم عاشورای حسینی(ع)

حزب‌الله لبنان با صدور بیانیه‌ای خواستار مشارکت مردم لبنان در مراسم عظیم روز عاشورای حسینی(ع) در بیروت شد.

R36348/P36442

سرویس شعر آیینی عقیق: به مناسبت فرا رسیدن ایام محرم الحرام و عزاداری حضرت سیدالشهدا (ع) عقیق هر روز جدیدترین اشعار آیینی شاعران را به منظور استفاده ذاکرین اهل بیت منتشر می کند.

احسان محسنی فر: 

تیری که از تجلّی تو پر درآوَرد

پس می‌رود ز پشت سرت سر درآوَرد

با تکه تکه کردن جسم تو؛ کوفه خواست

از پا مرا ز داغ برادر درآورد

او قصد آب داشت؛ وگرنه برادرم

با حمله‌ای دمار ز لشگر درآوَرد

تیری که خورده‌است به چشم تو عاقبت

سر از گلوی تشنه‌ی اصغر درآورد

این هلهله ز کشتنت اصلاً عجیب نیست

لشگر جلوتر آمده؛ معجر درآورد

زینب دوید قبل هجوم حرامیان

از پای بانوان؛ همه زیور درآورد

پاشیده‌تر شوی چو بخواهد حسین؛ گر

حتی همین که تیر ز پیکر درآورد

ناشناس :

ماه من تو کجا و خاک کجا؟

آسمان را سپرده ای به زمین

خوب شد زینبم نبود و ندید

با چه وضعی تو خورده ای به زمین

**

با زمین خوردنت من افتادم

خواهرم بین خیمه ها افتاد

یکی از دست های تو اینجاست

بگو آن دیگری کجا افتاد؟

**

این همه سال منتظر بودم

بشنوم یک برادر از آن لب

گفتی اما چگونه ؟شکر ،ولی

حسرتش ماند بر دل زینب

**

با چه رویی به خیمه برگردم

چه بگویم جواب طفلان را

تا برایت دعا کنند دیدم

جمع کرده رباب طفلان را

**

با چه رویی حرم روم وقتی

پیکرت را نمی برم عباس

بعد تو وای بر دل زینب

بعد تو وای بر حرم عباس

**

ترسم از غارت تو و خیمه ست

این جماعت ز حرص لبریز اند

نروم ، میروند سمت خیام

بروم بر سر تو میریزند

**

غارتش را شروع کرده عدو

آن که این مشک پاره را ببرد

با چه وضعی غروب از خیمه

معجر و گوشواره را ببرد

احمد علوی:

آماده باش مقصد ما در سفر یکی ست

سرهایمان جداست ولی بال و پر یکی ست

این ها برای کشتن ما صف کشیده ند

از هر کجای دشت بپرسی خبر یکی ست

دار و ندارمان همه در بین خیمه هاست

آتش که شعله ور بشود خشک و تر یکی ست

حتی به روی اکبر من تیغ می کشند

با اینکه با پیامبر از هر نظر یکی ست

تنها به این گناه که فرزند حیدریم

تنها به این دلیل که ما را پدر یکی ست

آیا کسی نمانده که یاری کند مرا

اینجا میان این همه لشکر اگر یکی ست

عباس من برادر من نور چشم من

طرز مصاف کردن تو با پدر یکی ست

تنها رجز بخوان و بگو یا علی مدد

در چشم شیر، یک نفر و صد نفر یکی ست

چشم انتظار آمدنت از شریعه ند

حالا دعای اهل حرم بیشتر یکی ست

شمشیرها به دور تنت حلقه می زنند

چون جمع تیغ ها همگی ضربدر یکی ست

بعد از من و تو زینب اگر نشنود بدان

خونین بدن زیاد ولی خون جگر یکی ست

از بس حروف پیکر پاکت مقطعه ست

پائین پای مرقدو بالای سر یکی ست

غرق ستاره است تن من ولی هنوز

در آسمان بی کسی من قمر یکی ست

سید حسن رستگار:

به روی بوم، دشت را پر از غبار می کشم

درون آن غبار بوته بوته خار می کشم

برای اشک دختری که خشک می شد از عطش

شبیه چشمه ها دو چشم بی قرار می کشم

که خیره مانده رو به سوی نخلهای علقمه

و در میان دود اسب بی سوار می کشم

کنار نقشها به روی خاک مشک پاره را

و رو به سمت مشک دست را دوبار می کشم

تمام رنگهای روی بوم و صورتم پرید و من

دوباره رنگهای خسته را به کار می کشم

عمود را که نه ولی شکاف زخم را بر آن ...

نه، از ادامه ی کشیدنش کنار می کشم

قلم جلو نمی رود که طرح تازه ای زند

برای رخصت دوباره انتظار می کشم

علیرضا شریف:

تیغ از کمین دو دستِ تنم را گرفت و بُرد

تا گاهواره پَر زدنم را گرفت و بُرد

از پشت نخل های شریعه تبر به دست

گل برگ‌های یاسمنم را گرفت و بُرد

یک دشت نیزه حُرمتِ سی سال منصبِ

ساقیِ تشنه‌ها شدنم را گرفت و بُرد

یک لشکرِ حسود و هزاران هزار تیر

امیدِ آب داشتنم را گرفت و بُرد

تیری تمامِ آرزویم ریخت رویِ خاک

مشکی که بود در دهنم را گرفت و بُرد

رویی که با سکینه شوم رو به رو نبود

چَشمانِ رو به رو شدنم را گرفت و بُرد

ضربِ عمودِ ‌آهنم انداخت بر زمین

در خاک و خون توانِ تنم را گرفت و بُرد

سویِ خودش کشید مرا هر کسی رسید

با نیزه عضوی از بدنم را گرفت و بُرد

با چکمه تیرهای تنم را شکست و ریخت

آن بی‌حیا که پیرهنم را گرفت و بُرد

دستی کریم بر سرِ‌ زانو سرم گذاشت

با بوسه بوسه اش مَحَنم را گرفت و بُرد

تا خیمه رویِ شانه‌ی قد کمانیش

داغِ ز شرم سوختنم را گرفت و بُرد

دیدم ز نیزه وقتِ اسیری به کوچه ها

زنجیرِ دستِ سینه‌زنم را گرفت و بُرد

محمد سلیمی :

ای بسته به دست تو دل پیر و جوان ها

ای آنکه فرا رفته ای از شرح و بیانها

تا عطر تو آمد غزلم بال در آورد

آزاد شد از قید زمانها و مکانها

می رفت فرات از عطش عشق بمیرد

بخشید نگاه تو به خونش جریانها

مست تو فقط خیمه ی بی آب نبوده است

از دست تو مستند همه مرثیه خوانها

مشک تو که افتاد دل فاطمه لرزید

خاک همه عالم به سر تیر و کمانها

این گوشه عمو آب شد ، آن گوشه سکینه

این بیت چه باید بکند در غم آنها

ای هر چه امان نامه ببینید و بسوزید

این دست رد اوست بر این گونه امانها

محمود ژولیده :

تا دوش تو سَریر مُقام رقیه بود

عالم شبانه روز به کام رقیه بود

تا روی زانوی تو سه ساله قرار داشت

آغوش تو دوام و قوام رقیه بود

هرجا که صحبت از عمو عباس می شنید

بر عالمی تفاخُر نام رقیه بود

گاهی به لَحن با نمک و بچه گانه ای

بازیِ تو به خنده سلام رقیه بود

بالا نشین قافله بر شانه های تو

یعنی فراز عرش به نام رقیه بود

تنها ز جانبِ عمو عباس هم نبود

این همنشینیِ تو مرام رقیه بود

می گفت العطش ، ولی این هم بهانه بود

نام تو ذکر و وردِ کلام رقیه بود

وقتی ستون خیمۀ تو بر زمین فتاد

تازه شروع روز قیام رقیه بود

دیگر ز مشک ، آب سراغی نمی گرفت

انگار حرف ، آب حرام رقیه بود

وقتی به خیمه دست عدو بازِ باز شد

حکمِ فرار ، حکمِ امام رقیه بود

بر گوش او عدو که دو تا گوشواره دید

عمه به فکر حُسن ختام رقیه بود

حسن لطفی:
 

اول عشق شورِ شیرین است

بعد از آن روزها غمگین است

عاشقم کرده لحظه های حرم

جای من زیر پاست پایین است

ناله کن دل شبیه مادر او

گریه ای کن که گریه تسکین است

روز اول که دیدمش گفتم

آنکه روزم سیه کند این است

ناله ام از بلادِ عباس است

گریه ام خانه زادِ عباس است

بیعت خویش از همه برداشت

غیرت عشق رنگ دیگر داشت

شمع خاموش و خیمه خالی شد

ماند هر کس که شوق در سر داشت

جمع اصحاب جمع شد اما

هرچه دلشوره بود خواهر داشت

گفت با خود ولی خیالی نیست

تا که عباس بود لشگر داشت

نفس خیمه گاهم عباس است

تکیه گاهم سپاهم عباس است

یک حرم هست و یک علمدار است

پاسبان خیام بیدار است

گرچه عباس هست پس چرا اینجا

حال هرکس که دیده ای زار است

کودکان بین خیمه می لرزند

و گمانم رباب تب دار است

خواب از چشمها پریده،حرم

فکر فردا به فکر بازار است

عمه از کارمان خبر داری؟

از علمدارمان خبر داری؟

دور خیمه امیر تنها بود

چشمهایش به سمت صحرا بود

ناگهان دید یک سیاهی را

ناگهان دید قبله آنجا بود

از صدای علی دلش لرزید

خواهرش بود یا که زهرا بود

سر به زیر است زیر چشمی دید

چشم زینب پر از تمنا بود

گفت عباس این چه هنگام است

همه جا صحبت امان نامه است

حسن لطفی:

آب آور را زدند    ناله ای پیچید در خیمه که لشگر را زدند

در میان نخل ها        دستها تا شد قلم گفتند حیدر را زدند

باز هم از پشت نخل   حرمله یک چشم،خولی یک چشم دیگر را زدند

خورد تا روی زمین              دید بر دیوار کوچه روی مادر را زدند

تا که کوتاهش کنند            تیغ ها از سمت پا بدجور پیکر را زدند

یک نفر مو را گرفت      یک تبر محکم به پایین آمد و سر را زدند

آستین شد موی سر                دزدهای قافله این بار معجر را زدند

روی تیغِ نیزه ها          ابتدا عباس را و بعد اصغر را زدند

چند باری او فتاد     باز محکمتر به روی نیزه حنجر را زدند

بار دیگر سر نماند          وای از پهلو نوکِ نیزه برادر را زدند

خواهرش با پارچه      بست سر را تا نیافتد حیف خواهر را زدند

سوادبه مهیجی :

با غیرتی که سخت دچار سوال آب

می رفت سمت حادثه ی  قیل و قال  آب

دریا اگرچه جرعه ای از چشم های او

او دادخواه ِ مقتدرِ  احتمال آب

دیگر به جز غرور ترک خورده ای نبود

دیگر نداشت طاقت  اسمِ محال آب

می رفت انتقام خدایان تشنه را

با دستهای خویش بپرسد ز حال آب

درد کمی که نیست جگرهای تفته را

تسکین شوی مدام  به فکر و خیال آب

رگ های غیرتت همگی تشنه تر شوند

در حسرت رسیدن رگ های کال آب

□□□

آمد کنار فلسفه ی  بی دلیل نهر

خم شد به روی ثانیه های روال آب

دستی در آب برد و پیاپی نگاه کرد

"خود" را ندید در خنکای زلال آب

' تنها به قصد تشنگی عشق آمدم

حتی اگر که مُردم خونم حلال آب "

□□□

آن روز کینه ورزیِ  سم خورده ی کویر

انگار مال  بخل زمین  بود  و  مال آب

دریا از آن معامله ی سخت برنگشت

تنها به جرم خواستن  یک پیاله آب

احمد پورحسین علوی :

ای در شب چشمان تو مهتاب گرفتار

دریا شده بعد از تو به گرداب گرفتار

گیرایی می از نفس شعله ور توست

در هرم لب توست می ناب گرفتار

عالم به نوا آمدو بیدار نبودند

مردان ستم پیشه ی در خواب گرفتار

یک مشت فلان بن فلان بن فلانند

این لشکر مغلوب به القاب گرفتار

این ظاهر امر است ببین اهل حرم را

لب تشنه مصیبت زده بیتاب گرفتار

تصویر رباب است و لب تشنه اصغر

عکسی که شده در قفس قاب گرفتار

این تیر چه تیریست که گردانده علی را

چون ماهی افتاده به قلاب گرفتار

لب تشنه لبهای تو شد آب و ندیدند

در برکه دستان تو شد آب گرفتار

مژگان تو تعقیب نماز شب قدر است

ای در خم ابروی تو محراب گرفتار

از بس که بلند است حدیث تو و دستت

ترسم که شود شعر به اطناب گرفتار

مثل تو کسی نیست که این گونه بماند

در بند غم حضرت ارباب گرفتار

حسن لطفی:

این عمو هست این که آب شده

آسمان بر سرش خراب شده

بوسه ای زیر به چادر خاتون

چشمهایش پر از گلاب شده

گفت با کودکان عمو اینجاست

خوش بخوابید وقت خواب شده

بعد از آن زد به مرکبش هی کرد

نعره زد لحظه عذاب شده

تیغ خود را کشید چرخی زد

زهره را درید چرخی زد

علقمه چشمهای تر دارد

که عمو رفته آب بردارد

دختری گفت با خودش حتما

عمه ام از عمو خبر دارد

بین خیمه رباب غش کرد و

همه دیدند که پدر دارد

می رود سمت خیمه ی عباس

چه شده دست بر کمر دارد

دختری گفت از پرم بزنید

دو گره زیر معجرم بزنید

تا حرامی به نی سرش را زد

پیش عباس خواهرش را زد

طفل شش ماهه را که در آورد

بعد با چوب مادرش را زد

دید از نی حسین می بیند

بین یک خیمه دخترش را زد

به لباسی که از تنش کندند

وقت تقسیم خنجرش را زد

آنکه تیری به زیر ابرو زد

سر عباس را به پهلو زد

کودکان را همه به لج زده اند

سر او را به نیزه کج زده اند

داود رحیمی :

بازویت را به زمین میکِشی و میکُشی ام

این چنین پازدنت، پازده بر دلخوشی ام

ای علمدار رشیدم چه به هم ریخته ای!

دست و پا میزنی و غم به دلم ریخته ای

سرو بودی همه ی برگ و برت زرد شدند

تا که دستان تو افتاد همه مرد شدند!

چه کس اینگونه به خود حقِّ جسارت داده؟

به روی قرص قمر ردِّ عمود افتاده

دستت افتاده و یک تیر به چشمت زده اند

نقش بر خاک شدی و همه شان آمده اند

بلبل خوش سخنم بال و پرت ریخته اند

روبهان شیر شدند و به سرت ریخته اند

ماه شب های سیاهم به چه روز افتادی؟

همه ی پشت و پناهم به چه روز افتادی

سرو رعنای برادر چقدر خم شده ای!

شاه شمشاد قدان!خردشدی، کم شده ای

جانِ داداش بیا قلب حرم را نشکن

قوّت زانوی زینب! کمرم را نشکن

آب اگر ریخت عزیزم به فدای سرِ تو

کمر من شد اگر خم به فدای سر تو

تو اگر آب نیاری هم عزیزی عباس

و اگر دست نداری هم عزیزم عباس

هیچ کس آب نمیخواست فقط خیمه بیا

دختر فاطمه تنهاست فقط خیمه بیا

تو بمانی همه ی قوم سرم میریزند

پاشو عباس، نباشی به حرم میریزند

قسمت می دهم ای یار بیا برگردیم

جان شش ماهه!علمدار بیا برگردیم

ترسم این است بمانی تو و تکرار شود

کوچه و سیلی و دیوار... بیا برگردیم

خواهر غم زده ام باز بلا می بیند

می برندش سوی بازار بیا برگردیم

خیمه بی پشت و پناه است رقیه تنهاست

پسر حیدر کرار بیا برگردیم

جان عباس به من رحم کن و خیمه بیا

قسمت می دهم ای یار بیا برگردیم

علیرضا شریف:

بد جـور سرت بـه دردِ سـر افتاده

در اَبـرویِ تـو زخـمِ تـبـر افتاده

با آب چه كرده ای كه آتـش شده و

دنـبـالِ لـبِ تـو در بـه در افتاده

بر سینۀ تو كه خواهشِ اصغر داشت

یـك عـلقـمـه تـیـر بیشتر افتاده

ایـن معجـزه¬ی پـیمبرِ علقمه است؟

هـر گـوشه ای یـك تكه قمر افتاده!

از ایـن همه زخـمِ رویِ هـم فهمیدم

یـك لشكرِ نـیـزه بـا تـو در افتاده

یا جایِ سه شعبه یا كه ...وای از دلِ من

چـشمِ تـو ز حـدقه بـه نـظر افتاد؟

از ضـربِ عمـودِ آهـنِ سخت و صقیل

انـگار بـه شـانـه نصـفِ سر افتـاده

امـكانِ تـكان دادنِ تـو اصلاً نیـست

عبـاس بـه صحـرا چـقـدر افتاده

بـرخیـز امـامِ بـی كسی را دریـاب

در پـیـشِ تـو مثـلِ مُحتـضر افتاده

سـردارِ رشـیـد قـابـلِ بـاور نیست

ایـنـقـدر قـدِ تـو مُـختـصر افتاده

ای سـاحـلِ امیـد، هـمـه زنـدگیم

بـعـدِ تـو بـه امّـا و اگـر افـتـاده

انـگشت نـمـایِ لـشكـرِ هـلهـله ام

دنـبـالِ دلـم خـونِ جـگر افـتـاده

از دامـنِ فاطمـه بـه مـعراج بـرو

طـیّـار تـریـنِ بـال و پـر افـتـاده

این ضـجّۀ پـوشیۀ ناموسِ من است

بـر خیـز كه خیـمه در خـطر افتـاده

گـوشـوارۀ دختـرانِ مـن می لرزد

در مـعـرضِ حمـله بـیـشتر افتـاده

سعید حدادیان :

پشت هر تیر پر درآوردم

از دل ابر، سر درآوردم

آسمان، خاک زیرپای تو بود

از همانجا قمر درآوردم

دوش گفتی به من "بنفسی انت"

من از آن جمله پر درآوردم

رجزی خوانده ام که از دشمن

بانگ(( این المفر)) درآوردم

بارها اهل لشگر خود را

از لهیب خطر درآوردم

پسر حیدرم کزین لشگر

با نهیبی پدر درآوردم

تا به پای تو خون دل ریزم

تیر از دیده تر درآوردم

حسن لطفی:

می رود از خیمه رهایش کنید

شعله ور اسفند برایش کنید

وای که جا دارد از این دم به بعد

حیدر کرار صدایش کنید

قامت او دید خدا امر کرد

قبله گه کرببلایش کنید

خواهر او گفت به اهل حرم

چشم زیاد است دعایش کنید

مالک قلب من و دیوانه هاست

هرچه سر اینجاست فدایش کنید

ساقی از این باده سبو می کشم

یک صدو ده مرتبه هو می کشم

صحبت این طره ی گیسو کنند

صید دو چشمان تو آهو کنند

اینهمه محراب چرا خم شدند

آمده تا سجده به ابرو کنند

گفت سه ساله به سرِ دوشِ تو

مثل عمو هست اگر رو کنند

تا که نیافتد زمین کائنات

تکیه بر این قوت بازو کنند

هیچ کسی سایه ی زینب که نیست

پای تو را پله ی بانو کنند

باده ی انگور ندانیم چیست

ما گره ی گور ندانیم چیست

رزم بیاموز در این کار زار

تا که در آری ز سپاهی دمار

چشم تو کافیست که حیران کند

تا چه رسد رقص کند ذوالفقار

میمنه را دوخته بر میسره

فرق ندارند یمین و یسار

یک طرفت ناله ی این المفر

یک طرفت لشگری و در فرار

نیست عجب ساقی لبها شدی

ریخته بر شانه ی تو آبشار

رفته حرم خواب،تو پا در رکاب

نغمه ی لالایی طفل رباب

دید عطش روضه ی تو پا گرفت

چشم تو را گریه ی زهرا گرفت

خواست زند بوسه به دست تو آب

موج شد و دامن دریا گرفت

ای پدر مشک عمود آمد و

شد ترک و راه تماشا گرفت

دستِ تو اوفتاد زمین کف زدند

مادری از شیر علی را گرفت

بر سر تو ریخته و می برند

غارت و دعوا شد و بالا گرفت

فرق توو ابرویت از هم گسست

وای که یک تیر هم آنجا نشست

منبع : امام هشت ،شعر شاعر، حسینیه

عقیق:هر كه در نزد او از حسين عليه‏‌السلام يادي شود و از چشمان او به مقدار پر مگسي اشك بيرون آيد، پاداش نيكي با خدا باشد و خدا براي او، به كمتر از بهشت راضي نباشد.
از ابوهارون مكفوف نقل است كه؛امام جعفر صادق عليه‏‌السلام به من گفت: براي من شعري درباره‏ حسين عليه‏‌السلام بخوان. من شعري برايش خواندم و او به من گفت: آن چنان كه براي خود مي‏‌خوانيد برايم بخوان، منظورش، با رقت و سوز، بود.
و من چنين خواندم: گذرت كه بر جسد حسين افتاد، به استخوان‏هاي پاكش بگو: (اي استخوان‏هاي پاك، هميشه از باران ابرهاي متراكم و پربار، بهره‏‌ور سيراب باشي.)
ابوهارون گويد: امام صادق عليه‌‏السلام گريست و سپس گفت: بيشتر بخوان! قصيده ديگري برايش خواندم و او باز گريه كرد، و من از پشت پرده نيز صداي گريه شنيدم.
وقتي كه آرام شدم، حضرت گفت: اي اباهارون هر كس در رثاي حسين عليه‏‌السلام شعري بخواند، بگريد و ده كس را بگرياند، بهشت براي آنان حتمي گردد. و هر كه در رثاي حسين عليه‌‏السلام شعري بخواند، بگريد و پنج كس را بگرياند، باز بهشت براي آنان نوشته شود و هر كس در رثاي حسين عليه‏‌السلام شعري بخواند، بگريد و يكي را بگرياند، باز هم بهشت بر آن دو ضرور گردد.
هر كه در نزد او از حسين عليه‏‌السلام يادي شود و از چشمان او به مقدار پر مگسي اشك بيرون آيد، پاداش نيكي با خدا باشد و خدا براي او، به كمتر از بهشت راضي نباشد.

متن حديث:

أبي (رهـ) قال حدثنا سعد بن عبد الله عن محمد بن الحسين بن الخطاب عن محمد بن إسماعيل عن صالح بن عقبة عن أبي هارون المكفوف قال قال لي أبو عبد الله( ع )يا أبا هارون أنشدني في الحسين( ع )فأنشدته قال
فقال لي أنشدني كما ينشدون يعني بالرقة قال فأنشدته هذا الشعر
امرر على جدث الحسين.... فقل لأعظمه الزكية
قال فبكى ثم قال زدني فأنشدته القصيدة الأخرى قال فبكى و سمعت البكاء من خلف الستر قال فلما فرغت قال يا أبا هارون من أنشد في الحسين( ع )شعرا فبكى و أبكى عشرة كتب لهم الجنة و من أنشد في الحسين( ع )شعرا فبكى و أبكى خمسة كتب له الجنة و من أنشد في الحسين( ع )شعرا فبكى و أبكى واحدا كتب لهم الجنة و من ذكر الحسين( ع )عنده فخرج من عينيه مقدار جناح ذبابة كان ثوابه على الله عز و جل و لم يرض له بدون الجنة.


پی نوشت:
«ثواب‌الاعمال،صفحه178»
منبع:حج
211008

عقیق:در میان حوادث تاریخ اسلام، حادثه شهادت حضرت سیدالشهدا علیه‌السلام و اصحاب پاک ایشان از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است. نوشتاری که در ادامه می‌خوانید برگرفته از کتاب «معالم المدرستین» علامه سیدمرتضی عسکری؛ مورخ و صاحب‌نظر برجسته تاریخ اسلام است که از منابع دست اول و استنادات بی‌شمار به منابع اهل سنت به رشته تحریر درآمده است.
بلاذری در انساب الاشراف نقل می‌کند که ابن‌زیاد، عمربن‌سعد را روانه کربلا کرد و فراخوان عام داد که همه مردم باید در پادگان نخیله حاضر شوند و هیچ‌کس تخلف نکند. او به منبر رفت و معاویه را ستایش کرد و از احسان و بخشش و توجهش به مرزداران سخن راند و الفت و هم‌بستگی و یکپارچگی دوران او را یادآور شد و گفت: «یزید پسر اوست، با همان روش و منش؛ راهش را ادامه و سیره او را برپا می‌دارد و اکنون، صد درصد بر حقوق و پاداش شما اضافه کرده است. پس هیچ‌یک از کارآگاهان و کلانتران و کاسبان و ساکنان شهر نباید برجای بمانند و همگی باید بیرون بروند و با من اردو بزنند. از فردا هر کس را بیابیم که سرپیچی کرده باشد، در امان نخواهد بود.»
سپس از شهر خارج شد و اردو زد و حصین‌بن‌نمیر را که با چهار هزار نیرو در قادسیه بود، فرا خواند و او با همراهانش به نخیله آمد.
پس از آن کثیر بن شهاب حارثی و محمدبن‌اضعث و اسماءبن‌خارجه را خواست و گفت: «در بین مردم گشت بزنید و آنها را به اطاعت کردن و مقاومت وا دارید و از سرانجام کار و فتنه و نافرمانی بترسانید و دل‌گرمشان کنید که پادگان بیایند.» آنها نیز به کوفه رفتند و به گشت‌زدن پرداختند و عده‌ای را تنبیه کردند و سپس به ابن‌زیاد ملحق شدند و تنها کثیربن‌شهاب باقی ماند که با شدت و قدرت در کوفه گشت می‌زد و مردم را جمع می‌کرد و از فتنه و تفرقه و یاری حسین(ع) برحذر می‌داشت.
ابن‌زیاد همچنین دو روز بعد، حصین‌بن‌نمیر را با همان چهارهزار نیرویی که همراه او بودند، به سوی حسین(ع) فرستاد و بعد، حجاربن‌ابجر را با هزار نفر به دنبال او روانه کرد. در این بین شبث‌بن‌ربعی تمارض کرد، ولی ابن‌زیاد او را خواست و مجبورش ساخت تا با هزار نفر به سوی حسین(ع) برود و او قبول کرد و راه افتاد. وضعیت طوری بود که به خاطر کراهت داشتن از این کار، هر فرمانده‌ای که با هزار نیرو حرکت می‌کرد، با سیصد یا چهارصد نفر و یا کم‌تر از آن به مقصد می‌رسید. ابن‌زیاد، همچنین یزیدبن‌حارث را با هزار نیرو یا کم‌تر، روانه کرد. او سپس عمروبن‌حریث را در کوفه جانشین خود کرد و به «قعقاع‌ بن‌ سوید» دستور داد تا با سوارانش در کوفه گشت بزنند و او مردی از قبیله همدان با که برای طلب ارث به کوفه آمده بود، دستگیر کرد و نزد ابن‌زیاد برد و او را کشت. وضع طوری شد که هیچ فرد بالغی در کوفه نماند، مگر آنکه به اردوگاه نخیله رفت.
ابن‌زیاد پس از آن، از صبح تا شب گروه‌های بیست نفره و سی نفره و پنجاه نفره و صد نفره را از نخیله به یاری عمربن سعد می‌فرستاد. در «مثیرالاحزان» آمده است که تعداد نیروهای دشمن، در ششم محرم، به دویست هزار نفر رسید.
بلاذری در انساب‌الاشراف نقل می‌کند که ابن‌زیاد دیده‌بان‌ها را بر دروازه‌های کوفه گماشت تا مبادا کسی از افراد رزمنده از آنجا بگذرد و به یاری حسین(ع) برود و اطراف کوفه را با نگهبانان مسلح مسدود کرد و فرماندهی آن را به «زَحر بن‌ قیس» سپرد و فاصله میان خود و سپاه عمربن سعد را با سواران تیزچنگ و تیزرو پر کرد تا اخبار وقایع را لحظه به لحظه به او برسانند.

* بستن آب بر امام(ع)
طبری از قول حمیدبن‌مسلم نقل می‌کند که ابن‌زیاد به عمربن‌سعد نوشت: «اما بعد، حسین و یارانش را از دسترسی به آب محروم کن. نباید قطره‌ای از آن بنوشند. همان طور که با آن مرد پرهیزگار پاک مظلوم، امیرالمؤمنین، عثمان‌بن‌عفان، رفتار شد.»
نقل می‌کند که عمربن سعد نیز عمروبن‌حجاج را به همراه پانصد سوار، مأمور شریعه فرات کرد تا در آنجا موضع بگیرند و بین حسین(ع) و یارانش با آب فاصله بیاندازند تا نتوانند قطره‌ای از آن بنوشند. این اقدام سه روز قبل از کشته شدن حسین(ع) بود.
در این هنگام عبدالله‌بن‌حصین فریاد زد: «حسین! آیا این آب را نمی‌بینی که مثل گستره آسمان (صاف و گسترده) است؟ به خدا قسم قطره‌ای از آن را نمی‌نوشی تا تشنه بمیری.» حسین(ع) گفت:‌«خدایا! او را تشنه بمیران و هرگز نیامرز!»
حمیدبن‌مسلم نقل می‌کند: «به خدا قسم پس از واقعه کربلا درحالی که بیمار بود، به عیادتش رفتم و به خدای یگانه بی‌همتا قسم که دیدم آب می‌نوشید تا باد می‌کرد و سپس آن را بالا می‌آورد و دوباره می‌نوشید تا پر آب می‌شد و سیراب نمی‌شد. این روند ادامه یافت تا اینکه جان داد.»

* درگیری بر سر آب
نقل می‌کند که هنگامی که تشنگی حسین(ع) و یارانش شدت یافت، برادرش عباس(ع) را خواست و او را به همراه سی نفر سوار و بیست نفر پیاده و بیست مشک، مأمور آوردن آب کرد. آنها شبانه رفتند تا نزدیک آب شدند. نافع‌بن‌هلال با پرچم پیش رفت و عمروبن حجاج گفت:‌ »چه کسی هستی؟ پیش بیا ببینم برای چه آمده‌ای؟» نافع گفت: «آمده‌ایم از این آب که بر روی ما بسته‌اید، بنوشیم.» عمرو گفت: «بنوش که گوارایت باشد.» نافع گفت: «نه، به خدا قسم تا زمانی که حسین(ع) و یارانش تشنه باشند، قطره‌ای از آن را نمی‌نوشم» و ناگهان همگی بر او ظاهر شدند. عمرو گفت: «نه، اینها نباید از این آب بنوشند. ما را در اینجا گذاشته‌اند تا آنها را از آن محروم کنیم.»
درنهایت پیش رفتند و (نافع) به پیاده‌ها گفت: «مشک‌های خود را پر کنید» و آنها نیز به سرعت آب برداشتند و عمروبن‌حجاج و یارانش به آنها حمله‌ور شدند و عباس‌بن‌علی(ع) و نافع‌بن‌هلال به مقابله پرداختند و از پس آنها برآمدند و با مشک‌های پر، برگشتند.


منبع:فارس
211008

حرم مبارک امام هادی (ع)

حرم مبارک امام هادی (ع)