تصاويركمترديده شده /حجت الاسلام علي اسماعيلي كريزي

نام	کد	امکانات
img_20160203_164019~2.jpg
img_20160203_164023.jpg
img_20160203_164016.jpg
pic_0171.jpg
1454308560313.jpg
1454317968862.jpg
5194-pic_0171.jpg
1451587268097.jpg
pic_0011.jpg
5829-1451587268097.jpg
1450776230907.jpg
dsc_0021.jpg
img_20150818_161931.jpg
img_20150901_000028.jpg

 

خاطرات انقلاب(23) ازکتاب خاطرات زیبا نوشته حجت الاسلام علی اسماعیلی کریزی


 

اولین دیدار امام

صبح روز سیزده بهمن وارد تهران شدم و از ایستگاه راه آهن به طرف مدرسة علوی (محل استقرار امام) رفتم. وقتی رسیدم،گفتند: امام استراحت می‌کنند و تا چند لحظة دیگر جهت ملاقات با مردم درب مدرسه باز می‌شود. مدرسه دارای دو درب ورودی و خروجی بود. از یک درب وارد و از درب دیگر خارج می‌شدند و یک بالکن کوچکی بود که امام می‌توانستند، روی آن بایستند. همین که درب مدرسه باز شد، ما جزء اولین گروه دیدارکننده بودیم. ما که امام را ندیده بودیم و فقط اوصاف ایشان را شنیده بودیم و نادیده عاشق شده بودیم و شاید باور نمی‌کردیم که یک روزی خداوند لطف کند و این آرزوی دیدار از امام برآورده شود به محض اینکه چشمم به جمال نورانی ایشان افتاد،گریه و فریاد سراسر وجودم را فرا گرفت و حالت شوک برایم پیش آمد. نزدیک بود روح از بدنم مفارقت کند. چنان غرق در شادی و شادمانی بودم و اشک شوق می‌ریختم که وصف ناپذیر است. قدری با صدای لرزان شعار دادیم و در فشار جمعیت ملاقات کننده مجبور شدیم، از درب خروجی مدرسة محل اقامت امام، خارج شویم. مردم شور و شعف عجیبی داشتند.

عشق وصفا ویکدلی وبرادری

هر روز توسط عاشقان امام، ساندویچ و غذای آماده برای مردمی که از راههای دور و نزدیک به شوق دیدار آِمده و درکنار بیت امام بودند، آورده می‌شد. همه جا محبت بود و همدلی. صمیمیت و صفا و شور بود و شوق و احترام به یکدیگر و گذشت از مسائل مادّی. ما که جائی در تهران نداشتیم، شبها را غالباً منازل افرادی که در اطراف مدرسة رفاه و علوی و محل استقرار امام بودند و هنوز هم اسم صاحب خانه‌ها را نمی‌دانم، استراحت می‌کردیم. گویا همه برادر واقعی بودند یا مهربانتر از برادر.

منبع : کتاب خاطرات زیبا نوشته حجت الاسلام والمسلمین علی اسماعیلی کریزی

باید در مقابل جریان مخالف تفکر انقلابی ایستاد

منبع:یامجیر

عقیق:آیت‌الله‌ حاج‌آقا مرتضی تهرانی در گفت‌وگوی تفصیلی و بی‌سابقه‌ای با مجله پاسدار اسلام به بررسی منزلت معنوی و علمی رهبر معظم انقلاب اسلامی پرداختند.

متن این گفتگو به دلیل اهمیت خاص آن منتشر می شود.

مشروح این گفتگو به شرح زیر است.

عالم عامل و عارف واصل، حضرت آیت‌الله‌العظمی حاج شیخ مرتضی تهرانی همراه با برادر کوچک‌ترشان، مرحوم آیت‌الله حاج‌آقا مجتبی تهرانی ازجمله برجسته‌ترین و قدیمی‌ترین شاگردان حضرت امام خمینی به شمار می‌آیند. ایشان دوران کودکی و نوجوانی را در دامان و مکتب پدر بزرگوارشان، مرحوم آیت‌الله میرزا عبدالعلی تهرانی تربیت یافتند. پدری که از اخیار روزگار خود و تربیت‌شده بزرگانی همچون مرحوم آیت‌الله سید علی قاضی(ره) بود.

آیت‌الله حاج‌آقا مرتضی تهرانی دوره سطح علوم حوزوی را در نوجوانی گذرانید و در سن 18 سالگی با مهاجرت به قم در زمره جوان‌ترین شاگردان درس خارج مرحوم آیت‌الله‌العظمی بروجردی و حضرت امام خمینی قرار گرفت. هنگام عزیمت ایشان به قم، باوجودآنکه پدر بزرگوارشان با عموم مراجع وقت، مراوده داشتند، اما به مرتضایش، پیوند خاص با حاج‌آقا روح‌الله را توصیه کرد.

حاج آقا مرتضی در طول سالیان اقامت در قم همپای دوست صمیمی‌اش مرحوم حاج‌آقا مصطفی خمینی از مائده حکمت، معرفت و اخلاق امام خمینی بهره مستوفی می‌گیرد. اما انس و محبت متقابل بین حاج آقا مرتضی و حضرت امام خمینی فراتر از استاد و شاگردی بود. تا آنجا که حتی در  برخی تابستان‌ها که امام در روستای امام‌زاده قاسم تهران مستقر می‌شدند، حاج‌آقا مرتضی از بیشترین انس و مجالست با مراد محبوب خود برخوردار بود و گاهی با اشاره امام به‌طور شبانه‌روز در محضر معظم له ماندگار می‌شد.

عشق و علاقه به امام، حاج‌آقا مرتضی را در نیمه دوم دهه 40 نیز به نجف اشرف کشاند و در همان فرصت  راقم این سطور توفیق یافت تا 47 سال پیش به‌طور خصوصی بخشی از کفایه‌الاصول را در محضر ایشان به شاگردی بنشیند.

بِسمِ‌اللّه الرَّحمنِ الرَّحیم. اَلْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِ الْعالَمین. وَ صَلَّی اللهُ عَلی مُحمَّدٍ وَ آلهِ الطّاهِرین و لَعنةُ اللهِ عَلَی أعدائِهِم أجمَعین.  

با آن که ضربان قلبم چهل تا چهل وپنج در دقیقه است اما صحبت درباره موضوع مورد نظرم را لازم می‌دانم بنده این طور فکر کرده‌ام که ابتدا اشاره‌ای داشته باشم به ذاتیات آیه‌الله خامنه‌ای «سلام‌الله علیه» که تقریباً از پانزده شانزده سالگیِ ایشان اطلاعِ نزدیک دارم و تصورم بر این است که ایشان اگر ازاین صحبت مطلع شوند یکی دو نکته را تعجب خواهند کرد که بر حسب ظاهر جز خودشان اطلاع نداشته‌اند و این در حافظه و اطلاعات‌ من هست.

البته این نقیصه‌ای که در جامعه وجود دارد منحصر به زمان ایشان نیست و از زمان امیرالمؤمنین«صلوات‌الله علیه» و بلکه از زمان رسول اکرم «صلوات‌الله علیه» بوده است

و بعد وارد تصمیم‌های ایشان می‌شوم و مأخذ حرکت ایشان را هم عرض می‌کنم که کدام ‌یک از این ذاتیات است و بعد هم اشاره‌‌ای می‌‌کنم به آنچه که به عنوان نقیصه در جامعه دیده می‌شود و این را با استدلالی که در ذهنم هست بیان خواهم کرد.

البته این نقیصه‌ای که در جامعه وجود دارد منحصر به زمان ایشان نیست و از زمان امیرالمؤمنین«صلوات‌الله علیه» و بلکه از زمان رسول اکرم «صلوات‌الله علیه» بوده است و در زمان ما هم بوده و مواردش هم در ذهنم هست که اشاره می‌کنم . یعنی فاعل در فاعلیت خودش تام است، ولی قابل در قابلیت خودش تمامیت ندارد و قهراً این نقایص به چشم می‌خورند و کسانی که قدرت تحلیل مسئله را آن‌ طوری که صحیح است، ندارند، به اشتباه در نسبت مبتلا می‌شوند.

بنده در حدود 62- 63 سال پیش به تبعیت از مرحوم والدم «رضوان الله تعالی علیه» از تهران به مشهد مقدس هجرت کردم. آن زمان در مدرسه مروی تهران حجره داشتم و در سطح مشغول تحصیل سطح بودم.

در مشهد یکی از علما و مدرسین رسمی بود که شنیدم در لمعه خیلی مسلط است. مرحوم حاج سید احمد مدرس یزدی. فرزندی هم داشت به نام آقا سید جلال که بعد از پدر بزرگوارش مرد فاضلی شد و در مشهد مدرس بود که هر دو را بزرگان می‌شناختند. من اخوی بزرگ آقا را در درس آقای مدرس یزدی دیدم. تقریباً مشخص بود که بنده در معیت مرحوم حاج‌آقا از تهران آمده‌ام و از طلبه‌های مشهد نیستم. ایشان اظهار لطف کردند و چیزی نگذشت که انس ما بیشتر شد. گاهی اوقات پنج‌شنبه‌ها ایشان به منزل ما تشریف می‌آوردند که در اواسط بازار سرشور مشهد، کوچه‌ای بود به نام کوچه بانک شاهی. در آنجا بودیم.

آقا هم به اتفاق اخوی بزرگشان آقای سید محمد یک پنج‌شنبه به منزل ما تشریف آوردند. آن موقع حدود شانزده سال داشتند. در همان جلسه اول توجهم به ایشان جلب شد. علتش هم این بود که شواهدی را در چهره مبارک ایشان دیدم. ایشان از نظر بیت هم متعلق به یک بیت باتقوا بود، به‌گونه‌ای که من هر وقت می‌خواستم نماز ظهر و عصر را به جماعت بخوانم، به مسجد گوهرشاد نمی‌رفتم؛ بلکه نماز مرحوم آسید جواد خامنه‌ای، ابوی بزرگوار ایشان می‌رفتم. در بازار سرشور، مسجد آذربایجانی‌ها. ایشان مرد بزرگواری بود و در منزل لمعه تدریس می‌کرد.

بنده لمعه را در تهران خوانده بودم، ولی درس مرحوم آسید احمد مدرس یزدی بسیار پخته بود و ایشان کمال تسلط را به فروع مسئله داشت و لذا به این درس رفتم. در تهران رسائل را هم خوانده بودم. یک مقدار از مکاسب مانده بود که درس مرحوم آمیرزا هاشم قزوینی رفتم و شش ماه هم بیشتر مشهد نبودم و بعد به قم آمدم.. ایشان هم بعد به قم مشرف شدند و خدمتشان ارادت داشتیم و زیارتشان می‌کردیم. خدای متعال این بزرگوار را در حوزه درس مرحوم آیت‌الله حاج شیخ مرتضی حائری سوق داد.

هرچند من از اول هم کم ‌معاشرت می‌کردم و در سیزده سالی که در قم بودم، معاشرتم عمدتاً با مرحوم حاج ‌آقا مصطفی [خمینی] بود اما سیادت، تقوا وپاکیزگی ایشان را هم شاهد بودم. بنده ایشان را از آن زمان صاحب ذاتیات مثبت یافتم.

آن‌ قدر این روح پاکیزه و لطیف و بزرگ است که وقتی ایشان این تعبیر را شنید، از آن موقع تدریجاً خودش را برای فعلیت این منزلت آماده کرد

مسئله دیگری که عرض کردم شاید ایشان اطلاع ندارند که من در جریان هستم، خوابی بود که ایشان در مشهد دیدند و این خواب را به کسی که معروف بود خوب تعبیر می‌کند، عرضه کردند و جوابی که آن شخص داد ـ خدا رحمتش کند. آدم خوبی بود و در تهران هم به منزل ما هم می‌آمد ـ یک تعبیر اجمالی بود و به آقا عرض کرد که این رؤیای صادقه است و نشان می‌دهد آینده فوق العاده دارید. آن روزها مرجع داشتیم، ولی به نظر معبّر نیامده بود که بالاتر از مرجعیت هم هست.

پیدا بود که رؤیای صادقه است. ایشان خواب را گرفتند و اجمالاً کشف کردند که یکی از مقدرات حق‌تعالی این است که مسیر ایشان در زندگی یک مسیر استثنایی و غیرمشابه با دیگران شود.

یکی از ذاتیات ایشان که اشاره می‌کنم، بلندهمتی ایشان است. یعنی آن‌ قدر این روح پاکیزه و لطیف و بزرگ است که وقتی ایشان این تعبیر را شنید، از آن موقع تدریجاً خودش را برای فعلیت این منزلت آماده کرد و از این حرکت اختصاصی و استثنایی هم هیچ غفلت نورزید.

خصیصه دیگر ایشان این بود که نسبت به والدین تأدب، تواضع، فروتنی و اطاعت بسیار زیادی داشتند. خیلی زیاد که از عرفیت خارج است، به‌خصوص نسبت به پدر بزرگوارشان. عجیب بود. آنها هم حتماً اثر وضعی دارد و پیدا بود که حق تعالی تعبیر همان خواب را برای ایشان تقدیر کرده است و باید منتظر باشیم که خدا ایشان را به آن منزلت برساند.

ایشان قم هم که مشرف شد، ازجمله درس مرحوم آقای حائری که می‌رفتند، کمال دقت را داشتند و کار می‌کردند و دریافتی ایشان از درس خارج، به‌خصوص درس خارج مرحوم آقای حائری که خارج دقیقی بود و خارج مکاسب بود، اگر کسی مانند آقا «سلام‌الله علیه» شش ماه درس ایشان می‌رفت، کافی بود که روش استنباط و تلاش و کار و کوشش در فقه و مبادی فقه را کاملاً بیاموزد. من معتقدم که این‌گونه است و شاید سایر ارادتمندان ایشان اطلاع نداشته باشند و خود ایشان هم شاید اطلاع نداشته باشند که خدا این دریافت را به من لطف کرده است.

روز به‌ روز  غلظت اخلاص ایشان در باطنشان بیشتر می‌شود

آنچه که من در ایشان ادراک کردم، تصمیم و همت ایشان بود که بر حسب فضایل انسانی، ایشان دو کار را شروع کردند. یکی زحمت کشیدن در فقه و اصول، و دیگری زحمت کشیدن برای تهذیب نفس و ایجاد اخلاص در اعمالشان. در این دو مسیر تا الان متحرک بوده‌اند. چرا می‌گویم تا الان؟ برای اینکه بنده فرمایشات‌ ایشان را مرتب گوش می‌کنم. هر وقت به هر مناسبتی ایشان صحبت می‌کنند، من گوش می‌کنم. ایشان وقتی نماز مغرب را شروع می‌کنند، نگاه می‌کنم و می‌بینم روز به‌ روز  غلظت اخلاص ایشان در باطنشان بیشتر می‌شود.

در مراجع قطعاً چنین فردی با این جامعیت نداریم/در این جامعیتی که خدا این بزرگوار را رشد داده است، هیچ در بین علمای شیعه واسلام نداریم.

در مراجع قطعاً چنین فردی با این جامعیت نداریم. یعنی وقتی به سراغ مسائل سیاسی می‌روند و مطالعه و جمع‌آوری و مقایسه می‌کنند، یک نفر غیر از ایشان نیست. در مسائل فقهی که وارد می‌شوند و جواب می‌دهند، کاملاً پیداست که سراپا اخلاص و تقواست. آن‌ قدر احتیاط می‌کنند که یک سر سوزن بر خلاف تقوا و احتیاط حرکت نکرده باشند. این را من تا الان لمس کرده‌ام و معتقدم دیگران به این صورت به ایشان نگاه نمی‌کنند.

در این جامعیتی که خدا این بزرگوار را رشد داده است، هیچ در بین علمای شیعه واسلام نداریم.

کسانی که به نظر بنده خیلی جالب و استثنایی می‌آمدند، مرحوم آقا موسی[صدر] بود، مرحوم آقای بهشتی بود و مرحوم آسید محمدباقر صدر بود. اینها را از نزدیک دیده بودم. مرحوم آقای بهشتی با من مأنوس بود، ولی هیچ‌کدام در ذاتیات به این بزرگوار نمی‌رسند و نرسیدند.

حق‌تعالی اراده فرموده است که وجود ایشان را از دیگران متمایز کند و با این همت عالی در این مسیر قرار بگیرد

من این‌جور فکر می‌کنم که حق‌تعالی اراده فرموده است که وجود ایشان را از دیگران متمایز کند و با این همت عالی در این مسیر قرار بگیرد.

امام «رضوان‌الله تعالی علیه» راست می‌گفت. همت‌ ایشان عالی و غیرعادی بود. قبل از انقلاب بنده پای منبر امام نشسته بودم که فرمود: «والله من به عمرم نترسیده‏ام.» این از روحی عادی نیست. از روحی است که به‌قدری عظمت دارد که دیگر موجودات مادی را کوچک‌تر و ضعیف‌تر از خودش می‌داند.

شکر و سپاسگزاری این نعمت الهی را شیعه اعم از علما و غیرعلما به‌جا نیاورده‌اند، چون درک نکرده‌اند، ولی خدای متعالی چنانچه بخواهد با عمل من و امثال من نعمت را بگیرد که دیگر چیزی برای ‌ما باقی نمی‌ماند

این بزرگوار هم خدای متعال اراده فرموده است که مسئولیت سنگینی را به ایشان عطا کند که عطا کرده است. با ظرفیتِ فوق ادراک اشخاص عادی. این ذاتیات ایشان است. و ایشان کار کرد و من اطلاع داشتم که در فقه و اصول و رجال و لغت و... کار می‌کرد. و در کنار همه اینها کار روحی می‌کرد. حتماً الان هم دارد. من حتی چند شب پیش آثار حرکت در تهذیب نفس و تشدید اخلاص را وقتی ایشان داشت نماز می‌خواند در ایشان دیدم.می پرسید : چگونه دیدی ؟ با همین چشم ؟ می‌گویم خیر، با آن چشم دیگری که خدا به من عطا کرده است و یقین دارم. لااله‌الاالله. شب و روزی نیست که من از ایشان 20 مرتبه یاد و برای ایشان دعا نکنم و به خدای متعال التماس نکنم که خدایا! این نعمت را برای شیعه مستدام بدار. معتقدم شکر و سپاسگزاری این نعمت الهی را شیعه اعم از علما و غیرعلما به‌جا نیاورده‌اند، چون درک نکرده‌اند، ولی خدای متعالی چنانچه بخواهد با عمل من و امثال من نعمت را بگیرد که دیگر چیزی برای ‌ما باقی نمی‌ماند.

ایشان در مقطعی که خودشان مستقیماً این مسئولیت الهی را به عهده داشتند، کارهای بزرگی انجام دادند، آن ‌قدر بزرگ که نمی‌شود حجم آن را تعیین کرد.

اگر خدای متعال این بزرگوار را در این سمت قرار نداده بود، هیچ‌ یک از علما تا سال‌های طولانی هم این همت و اراده را نداشت که آنچه را من خیال هم نمی‌کردم که در عمرم آن ابعاد معنوی، الهی، شرعی و انسانی را ببینم شاهد باشیم.

عین این کمبودها در زمان امیرالمؤمنین «صلوات‌الله علیه» هم بود. آیا می‌توانیم نتیجه بگیریم که حضرت -نعوذ بالله- تقصیر کرده است؟

این عرایض من به بحث سوم منتهی می‌شود که باید برای مردم حل شود. مردمی که دین و شعور و ایمان دارند و تاریخ می‌دانند. در زمان ایشان وقتی کمبودهایی را احساس می‌کنیم، باید بفهمیم آنها را به چه کسانی باید نسبت بدهیم. عین این کمبودها در زمان امیرالمؤمنین «صلوات‌الله علیه» هم بود. آیا می‌توانیم نتیجه بگیریم که حضرت -نعوذ بالله- تقصیر کرده است؟ نمی‌توانیم. حضرت در فاعلیت، عصمت، علم و قدرت خودش بی‌نظیر بوده و انسان عادی نبوده است، پس چرا تا وقتی که ایشان زنده بود شریح را نتوانست از کوفه بیرون کند؟ این شریح بود که در قضیه کربلا فتوا داد. نبود؟

این را به چه کسی نسبت بدهیم؟ اصلاً ربطی به حجت الهی اعم از معصوم و غیر معصوم ندارد. غیر از کمال فاعلیت فاعل، قابلیت قابل هم باید به کمال برسد. که نرسیده بود. الان علت غیبت چیست؟ نعوذ بالله نقصی در وجود مقدس حضرت بقیه‌الله «ارواحنا له الفداه» هست؟ ایشان همین ‌طوری نمی‌دانند دلیلش چیست و منتظر مانده‌اند که خدای متعال اراده بفرماید؟ این حرف غلط است. جامعه هنوز قابلیت ندارد.

مطلبی را عرض کنم که قصه است، ولی حکمت دارد. فردی نقل می‌کرد شب خواب دیدم حضرت تشریف آوردند و فرمودند: «خیلی منتظر ما بودی؟» عرض کردم: «بله.» فرمودند: «من آمدم و حکمم را بگویم. این زن‌ تو با اینکه پنج بچه از او داری زن تو نیست. تمام این بچه‌ها ولد شبهه هستند. پول‌هایی که به دست آورده‌ای شرعاً مال تو نشده‌اند. کارهایی که کرده‌ای صحیح نبوده‌اند.» و حضرت یکی ‌یکی موجودیت مادی این مرد را زیر سئوال برد. در این قصه نقل می‌کنند این شخصی که در این قصه این ‌قدر منتظر قدوم ایشان بود، دید هیچ راهی ندارد، الا اینکه دستش را روی گوش‌هایش بگذارد و چند بار فریاد بزند: «آی دزد!» جوری فریاد زد که خودش از خواب بیدار شد.

مرحوم حاج شیخ محمدتقی آملی مدتی شاگردی مرحوم آقای قاضی را کرده بود، از اصحاب نجف و علمایی است که هم خود و هم پسرش درس مرحوم میرزای نائینی می‌رفتند.

ایشان هم غیر از فقه و اصول چیزهایی داشت که از طریق مرحوم آقای قاضی«رضوان‌الله تعالی علیه» به دست آورده بود، یعنی چون لیاقت داشت، خدای متعال به ایشان عنایت کرده بود. از ایشان نقل شد که فرموده بود خیلی نسبت به زیارت حضرت بقیه‌الله «ارواحنا له الفداه» مشتاق بودم و دائماً در خواب و بیداری از خدای متعال می‌خواستم. یک شب خواب دیدم که به من گفتند آن نور را از دور می‌بینی؟ حضرت دارند به آنجا تشریف می‌آورند. می‌گوید که من آن قدر نگاه کردم تا آنجا که شبح یک اندام را در نور دیدم، ولی چهره‌شان را ندیدم. آن ‌قدر به من فشار آمد که لرزه در بدنم افتاد. بیدار شدم و دیدم خیس عرق هستم و متوجه شدم من توان زیارت ایشان را ندارم. عوام آن طور که باید از مقام امامت و ولایت آگاهی ندارند.                                                         

این آقای بزرگوار «سلام‌ الله علیه» از طرف حق تعالی مأمور است که این مردمی که انتظار مصلح را می‌کشند، ببینند که با کوچکش چگونه برخورد می‌کنند. مثل حضرت مسلمی که حضرت سیدالشهدا«صلوات‌الله علیه» از مکه به کوفه فرستاد. حضرت مسلم که معصوم نبود. فاصله بین مقام عصمت و غیرعصمت خیلی زیاد است. بر حسب نوشته‌ها امام فرمود که اگر زمینه را مساعد دیدی، برای من نامه بنویس می‌آیم. حضرت مسلم«سلام‌الله علیه» همین کار را انجام داد و آن شد که همه بارها شنیده‌ایم.

آثاری که به عنوان برکات الهیه از آقا به جا مانده، خیلی بیش از زمان امام خمینی است

انسان باید خیلی مواظب خودش باشد که فریب شیطان را نخورد. بنده یکی از کارهایی که بر دوش خودم می‌بینم، این است که با کسانی که در شک و شبهه هستند و پایشان می‌لنگد یک جلسه و چند جلسه بنشینم و آنها را روشن کنم که در تکلیف شرعی استقرار پیدا کنند. هر کسی این حوصله را ندارد ولی من برای افراد زیادی این کار را کرده‌ام.

ما الان زیر آسمان نداریم انسانی را که مثل آقا در مسائل سیاسی به صورت ریز، این مطالعات و این نظرات تصدیقی اعم از اثباتی و نفی‌ را داشته باشد

آثاری که به عنوان برکات الهیه از آقا به جا مانده، خیلی بیش از زمان امام خمینی است. نه اینکه امام نمی‌توانستند. خدای متعال از آن بزرگوار آنچه خواسته ایشان عمل کرده، از این بزرگوار هم آنچه خواسته دارند عمل می‌کنند. ما الان زیر آسمان نداریم انسانی را که مثل آقا در مسائل سیاسی به صورت ریز، این مطالعات و این نظرات تصدیقی اعم از اثباتی و نفی‌ را داشته باشد. این مقدار توفیق را که خدای متعال به ایشان داده به خاطر این است که شایستگی اش را داشته است. هر کسی که دلش بخواهد که به این  نمی‌رسد.

آنچه که بنده در این عرایضم به عنوان محور دارم، مسئله اخلاص است. ایشان مرتب دارد زحمت می‌کشد که این اخلاص را بیشتر، پررنگ‌تر، لطیف‌تر و حساس‌تر کند. اگر شما بگویید فقط دارم حرفش را می‌زنم، عرض می‌کنم من همه بحث اخلاص «محجه البیضا»ی مرحوم فیض کاشانی را در کنار همه بحث‌های اخلاص مطالعه کرده‌ام وبه طور خصوصی برای60 ، 70فارغ التحصیل خارج یک سال تمام بحث اخلاص را تدریس کرده‌ام.

آن مقداری که شریعت، برای تبعیت از شخص شرط دانسته است، خدا بیش از آن به این بزرگوار عطا کرده است. فقه، اصول و سایر علومی که به آن ارتباط و بستگی دارد. آگاهی‌های جنبی‌ای که خدای متعال به ایشان داده است، بنده گمان ندارم که تا کنون کسی این مقدار آگاهی‌های ریز داشته باشد، به‌خصوص در دشمن‌شناسی.

بنده 50 سال پیش، خیلی قبل از انقلاب بعد از فوت مرحوم حاج‌آقای والد دوازده شب محرم در منزل ایشان منبر می‌رفتم. یکی از حرف‌هایی که زدم این بود که همان‌ گونه که انسان باید دوست‌شناس باشد و بعد ارتباط برقرار کند، باید دشمن‌شناس هم باشد. بعد تصریح می‌کردم که به‌خصوص مراجع و علما باید این‌‌گونه باشند و بدانند کجا چه مقدار باید فاصله بگیرند، چه مقدار بایستی صلابت به خرج بدهند و خودشان را به دشمن نزدیک نکنند.

این جمله دربسته‌ای است که به نظر من خیلی عمق دارد و خدا به این بزرگوار این نعمت – شناخت دشمن– را عطا کرده است

این جمله دربسته‌ای است که به نظر من خیلی عمق دارد و خدا به این بزرگوار این نعمت – شناخت دشمن– را عطا کرده است. کسانی که خیال می‌کنند ایشان دارد تند می‌رود اشتباه می‌کنند. خدا این شناخت را به ایشان عطا کرده است و دارد جلوی پای خودش و جلوی پای ملت، چاه‌ها و چاله‌ها را می‌بیند.

به فرمایش‌های امیرالمؤمنین «صلوات‌الله علیه»  به زبیر بعد از اینکه جدا شد، دقت بفرمایید. اینها در کلمات امیرالمؤمنین «صلوات‌الله علیه» هست.

این عالم بزرگوار را اگرچه می‌گوییم در مقام عصمت نیست، اما وقتی مؤید عندالله شد و آثار و علائم تأیید الهی را در ایشان دیدیم، آن هم نه یکی، نه دو تا، نه صد تا، می‌دانیم که آنقدر لطف خدای متعال شامل حال ایشان هست وظیفه ما این است که قدردان ایشان باشیم.

وظیفه بنده این است که آنهایی را که در شبهه هستند و می‌خواهند احتیاط کنند، روشن کنم و به آنان بفهمانم در این جا احتیاط معنی ندارد. این شبهه واحتیاط را شیطان در کله شما کرده است.

مهم‌ترین وجهه همت بزرگ ایشان که فوق متعارف و فوق بیان است، توجه و باور و آماده کردن خود و روح خود برای آن منزلت است

مهم‌ترین وجهه همت بزرگ ایشان که فوق متعارف و فوق بیان است، توجه و باور و آماده کردن خود و روح خود برای آن منزلت است. در این صورت است که انسان دیگر خستگی را نمی‌فهمد.

گاهی شایع می‌کنند که ایشان بیمار شده است، یا شیطنت های دیگر، اما ایشان کسی نیست که با این چیزها نقصان و ضعفی در او به وجود بیاید. تا نفس داشته باشد کار می‌کند. علتش هم آن دید و رؤیتی است که از واقعه دارد و برحسب آن واقعه حرکت می‌کند. ما هم باید قدرش را بدانیم.

ایشان دارد کار خودش را می‌کند، کسر هم نمی‌گذارد تا آن وقتی که ان‌شاءالله خدای متعال اراده بفرماید و حضرت بقیه‌الله «ارواحنا له الفداه» ظهور کنند یا برنامه‌هایی که ایشان تنظیم کرده‌اند قابلیت اجرا پیدا کند

باقی میماند مسئله سوم که مسئله خلاءهایی است که به نظرمان می‌آید. عرض می‌کنیم در زمان امیرالمؤمنین «صلوات‌الله علیه» مشابه اینها بوده است. در زمان امام «رضوان‌الله تعالی علیه» این مسائل بوده است. هنوز گاهی رسانه‌ها فرمایشات‌ امام را که پخش می‌کنند، ایشان می‌فرمایند سال گذشته این‌ جور گفتم، اسفاً عمل نشده است. اسفاً یعنی با تأسف انجام نشده. اگر انجام شده بود که ایشان می‌فرمود بحمدالله. نمی‌فرمود اسفاً. آقا از امیرالمؤمنین«صلوات‌الله علیه»، جد مطهرش که بالاتر نیست. پایین‌تر هم هست. در عین حال تا آنجایی که قدرت عقلی دارد، ایشان دارد عمل می‌کند. آمادگی در قابل به صورت کامل وجود ندارد. ایشان دارد کار خودش را می‌کند، کسر هم نمی‌گذارد تا آن وقتی که ان‌شاءالله خدای متعال اراده بفرماید و حضرت بقیه‌الله «ارواحنا له الفداه» ظهور کنند یا برنامه‌هایی که ایشان تنظیم کرده‌اند قابلیت اجرا پیدا کند.

این نعمت بزرگی است که خدای متعال نه فقط به همه مسلمان‌ها و شیعیان بلکه به همه انسان‌ها عطا کرده است.

خدا را شاکرم ‌قدری موفق شدم در باره این موضوع صحبت کنم، بنده در حق ایشان مبالغه نکردم. عین اعتقاد قطعی من است. ایشان همه شرایط شرعی را دارد و خصوصیاتی که ایشان دارد، در عالم بی‌نظیر و این نعمت بزرگی است که خدای متعال نه فقط به همه مسلمان‌ها و شیعیان بلکه به همه انسان‌ها عطا کرده است.

من آن وقتی که کسی در این مسیر نمی‌آمد کار خودم را کردم و خودم را به خطر انداختم. حالا که الحمدلله نظام روی روال خودش هست و خدا دارد این نظام را پیش می‌برد. این پیشرفت‌ها الهی هستند و عادی نیستند. آنچه این ملت را پیش برده اعتقاد و ایمانش بوده است به اضافه رهبر شایسته الهی. بدون رهبر نمی‌شود. امکان ندارد. یک کشور 100 سال هم دائماً کشته بدهد، بی‌رهبر موفق نمی‌شود. در تاریخ دیده‌ایم. الجزایر 25 سال کشته داد. رئیس‌جمهور روی کار آمد، حداکثر چهار سال توانست رئیس‌جمهور مستقل داشته باشد. بعد از آن تمام شد. چرا؟ چون رهبر نداشت. این باور قطعی‌ من است. و همواره در انتظار قسمت‌های آخر رؤیا هستم که فعلیت یابد.

*خود آن رؤیا را نفرمودید.

نه، نمی‌شود گفت. اما خوابی را مربوط به امام «رضوان‌الله تعالی علیه» نقل می‌کنم. خواب آقا را شاید راضی نباشند، لذا نمی‌گویم، اما امام چون مرحوم شده‌اند عرض می‌کنم. بزرگواری نزدیک به 80 سال سن داشت، در منزل یکی از منسوبین ما که خوزستانی بود، حضور داشت. روز چهل و یکم [رحلت] مرحوم آیت‌الله بروجردی بود. وارد شدم که آن منسوبمان را ببینم و بعد هم به قم مشرف شوم. صاحبخانه بنده را معرفی کرد که پسر فلانی و شاگرد فلانی است. این اولاد پیغمبر که از شاگردان مرحوم آیت‌الله حائری بود گفت من 30، 35 سال پیش خوابی دیدم. آن زمان این آقا-امام- در حوزه آیت‌الله حائری که می‌آمد، از نظر من خیلی تلخ و نچسب بود. می‌گفت می‌دانستیم فاضل است، ولی جوری بود که با او ارتباط برقرار نکردم. در همان ایام یک شب خواب دیدم که بیابانی است و جمعیت کثیری، مثلاً یک میلیون نفر دایره‌وار ایستاده‌اند و در مرکز این دایره هم کارهایی انجام می‌شود که من از دور نمی‌بینم. جمعیت را شکافتم و تا مرکز دایره پیش رفتم. در مراکز دایره دیدم به اندازه ده دوازده متر جا هست. در یک طرف رسول اکرم«ص» تشریف دارند و شمشیری در دستشان‌ است. مقابل ایشان هم محمدرضا پهلوی ایستاده است. حضرت رسول«ص» چند بار فرمودند آیا کسی هست که بیاید و این شمشیر را از من بگیرد و حد خدا را بر این مجرم جاری کند؟ هیچ‌ کسی نیامد. این کسی که داشت این حرف را می‌زد، خودش با امام «رحمه الله علیه» موافق نبود و با تعبیر تلخ و نچسب از ایشان یاد کرد. گفت حضرت دو سه مرتبه فرمودند و کسی نیامد. یک وقت دیدم جمعیت دارد شکافته می‌شود و کسی دارد جلو می‌آید. از دور نمی‌دیدم. نزدیک که آمد متوجه شدم حاج‌آقا روح‌الله است.

جلو آمد و به حضرت سلام و عرض کرد: «یا رسول‌الله! من آماده هستم.» بعد هم شمشیر را گرفت.  گفت حاج آقا روح الله شمشیر را بلند کرد و با یک ضربت سر شاه را پراند، اما تن بی‌سر جلو آمد و یقه ضارب را گرفت و مقداری با هم دست به یقه بودند تا سرانجام حاج‌آقا روح‌الله که دید این تن بی سر نمی‌افتد، لذا دست راستش را انداخت و امحا و احشا‌ی‌ او را بیرون کشید. از خواب بیدار شدم.

هر چقدر خدا به ایشان عمر طولانی عطا فرماید،  باز عرض می‌کنیم که خدایا! کم است. یا ما را ببر یا جامعه را خالی از ایشان نبینیم.

اطلاعیه‌ها، بیانیه‌ها و مطالبی که امام می‌نوشت با دست راست بود و به‌ وسیله آنها امحا و احشای شاه را از داخل این مملکت بیرون کشید. این را چون امام مرحوم شده‌اند عرض کردم.

ان‌شاءالله خدای متعال 120 سال و هر چه بیشتر به این بزرگوار عمر با برکت عطا بفرماید. هر چقدر خدا به ایشان عمر طولانی عطا فرماید،  باز عرض می‌کنیم که خدایا! کم است. یا ما را ببر یا جامعه را خالی از ایشان نبینیم.

و صلی الله علی محمد و آله الطاهرین.

جاروکشی خادمان حرم عباس(ع)+ تصاویر  

یکی از بخش های حیاتی حرم حضرت عباس(ع) که فعالیت هایی مهم و ضروری را در خدمت رسانی به حرم مطهر و زائران و نظافت و مرتب سازی حرم و صحن مطهر را بر عهد دارد، بخش نگهداری و نظافت حرم می باشد.

عقیق:به نقل از پایگاه اطلاع رسانی حرم حضرت عباس علیه السلام، یکی از بخش های مهم حرم حضرت عباس(ع) که فعالیت های ارزشمند ضروری را در خدمت رسانی به حرم مطهر و زائران و نظافت و مرتب سازی حرم و صحن مطهر را بر عهد دارد، بخش نگهداری و نظافت حرم حضرت عباس(ع) می باشد.

از دیگر فعالیت های این بخش مفروش کردن صحن مطهر و پیگیری نظافت و تمیزی صحن و حرم مطهر و آماده سازی فضای نماز و مرتب کردن کتابخانه هایی است که محل نگهداری قرآن و مفاتیح برای زائران است که تمام این فعالیت ها و خدمات، سرشار از توفیق و برکت و آرزوی تمام شیعیان و دوستداران اهل بیت(ع) می باشد.

حاج حسن هلال مسئول بخش نگهداری و نظافت حرم قمر بنی هاشم در این رابطه گفت: این بخش در سال 2010 تاسیس شده تا حرم مطهر بخش ویژه ای برای خدمات رسانی و مفروش ساختن حرم و مرتب کردن فرش ها و نظافت دوره ای گنبد مطهر و دو مأذنه داشته باشد و از سوی دیگر خدمات شایسته زائران را به آنها ارائه کند.

وی افزود: خدمات ما در سه شیفت صبح، ظهر و شب ارائه می شود و 24 ساعته ادامه دارد و 150 خادم در بخش نگهداری حرم فعالیت دارند که این بخش نیز از دو شعبه حرم مقدس و صحن مطهر تشکیل شده است.

منبع:حوزه

برچسب ها:

عقیق:چند روز پیش بود که انتشار عکس های حاج سعید حدادیان و فرزندش محمد حسین حدادیان در سوریه و در جمع مدافعان حرم توجه مخاطبان را به خود جلب کرد به همین جهت گفت‌وگویی با وی داشتیم و از دلایل و خاطرات سفرش از او سوال کردیم. گزیده این مصاحبه و سپس متن این گفت و گو را در ادامه می خوانید:

• آنهایی که اهل نوشتن سناریو هستند حتما آنجا سری بزنند و با فضا آشنا شوند، چون ممکن است چند سال دیگر این فضا نباشد. این فضا که ما می بینیم دارند دفاع می کنند، فضای متفاوتی است.
• به شدت با پخش شدن عکس ها مخالفم. من یکی از عکسهای جبهه ام را هم تازگی ها گردان مقداد برایم هدیه آوردند، نگه نمی داشتم عکسها را. گمنام بودن آرزوی ما بوده است. پسرم چند عکس برای برادرش و دوستانش فرستاده که دوستانش در فضای مجازی پخش کرده اند. از خانواده شهدا عذرخواهی می کنم که آنها فرزندانشان مجاهدت می کنند و گمنام شهید می شوند، بالاخره احتیاط نسبت به ریا موضوعیت جدی دارد و اگر کسی انتقاد کند حق دارد. توقع این است که ما مخفی کنیم اگر مجاهدتی داشتیم.
• دیدم پسرم در خانه گریه می کند و می گوید به خدا من قصد ریا نداشتم یک عکس یادگاری برای خانه فرستادم. کلی عکس هم بچه های مدافع حرم با ما گرفتند و می آیند پخش می کنند.
• جایی رفتم چیدمان سلاحها را دیدم خنده ام گرفت خمپاره اندازها رو به سه طرف بود؛ پسرم سوال کرد از فرماندهان، که دشمن کجاست؟ گفتند: بگو کجا نیست! خنده مان گرفت. سوال کرد چقدر فاصله داریم گفتند پانصد متر که دیگر واقعا در فضای جنگ فاصله ای نیست. یکی از زیباترین صحنه ها صحنه ای بود که پلاک را که دادند، این صحنه برای من میلیاردها ارزش داشت که پسرم گفت شما پلاک را گردنم بینداز و هنوز این خاطره برایم پررنگ است.

چه شد که راهی سوریه شدید؟

خیلی دلم برای فضای زندگی نزدیک دیار آخرت تنگ بود. یکی از مهمترین فواید جهاد فی سبیل الله این است که از دنیا منقطع می‌شوید. وقتی اراده می‌کنید در فضایی قرار بگیرید که مرگ و عالم آخرت نزدیک است، دیگر به همین اندازه از عالم دنیا دور می شوید؛ این خیلی حس دلچسبی دارد، منتها همه کسی هم نمی‌توانند این موضوع را درک کنند. خون شهدا ریخته شده و مسایلی پیش آمده تا من در دوران جنگ در این فضا قرار بگیرم، حالا در سوریه گفتم شاید قدری از این احساس متعالی را درک کنم و همیشه دنبال همان احساس هستم. انقطاع هم بیشتر عنایتی است، خیلی ریاضتی نیست. ریاضت موضوعیت تام ندارد، اصل موضوع، عنایت است. برخی ریاضت می‌کشند اما اتفاقی نمی‌افتد برایشان، برای اینکه روی ریاضت تکیه می‌کنند، می‌فرماید "الهی هب لی کمال الانقطاع الیک" خدایا انقطاع را موهبت من کن، به رسم هدیه خدا عطا می‌کند. ما عطش این حال و هوا را داشته‌ایم. در ماه محرم و صفر فرصت داشتم که بروم اما نشد. از اول ربیع از چند کانال پیگیری کردم که بروم اما پیگیری نتیجه نمی‌داد و طول کشید؛ محمد حسین هم خیلی اصرار کرد و بالاخره دوستان راضی شدند چهار، پنج روز ما دو نفر را بفرستند. در زمان جنگ هم که بودیم با اینکه نوجوان بودم، ستادی بود به اسم ستاد دعا که مسئولش آقای بکایی بود.سال 63 می‌رفتیم در این ستاد و در لشکرها می‌خواندیم.

آقا محمد حسین هم با همین هدف همراه شما شد؟

دوست داشتم تا این فضا هست، فرزندم محمدحسین در آن قرار بگیرد؛ چون خیلی از حرف‌ها که زده می‌شود تا داخل آن فضا نباشد متوجه نمی‌شود. بردن او هم همراه خودم خیلی سخت بود.

از نحوه حضورتان در جمع مدافعان حرم اهل بیت(ع) بگویید.

در واقع به سوریه رفتم برای اینکه عرض ادب و احترام و خضوع و خشوع کنم به خاک پای آن رزمنده‌ها، که آنچه را ما به زبان می‌آوریم، آن‌ها عمل می‌کنند. شهادت طلب، انقدر در مملکت ما و خاورمیانه زیاد است که خیلی گفتن آن فخری ندارد. منتهی کارهای دیگری هم داشتم؛ چهارمین دلیل رفتن من، همایش سوختگان وصل سال آینده بود؛ امسال سوختگان وصل را برای دزفول گرفتم برای این موضوع تا دزفول رفتم؛ سال بعد ‌می‌خواهیم برای مدافعان حرم بگیرم، باید با این جریان از نزدیک مواجه باشیم. قبلا برای همایش قبل به عنوان تحقیقات میدانی به دزفول رفتیم و تحقیقاتی داشتیم و یک وظیفه کاری است که به سوریه هم رفتم تا برای همایش سال بعد برای همایش مدافعان حرم آماده شوم.

برنامه تان برای همایش "سوختگان وصل" سال آینده چگونه است؟

فراخوان چهاردهمین همایش ادبی سوختگان وصل با عنوان «در مدار ماه» منتشر شده است. از نیمه آذر این فراخوان در مرحله اجرا قرار گرفت که دوره چهاردهم به «نکوداشت شهدای مدافع حرم» اختصاص دارد که در دو بخش شعر و داستان برگزار خواهد شد. مهلت دریافت آثار نیز تا 31 فروردین ماه 95 خواهد بود و علاقه‌مندان می‌توانند آثار خود را در سایت sokhteganevasl.ir ارسال نمایند. همایش ادبی سوختگان وصل زیر نظر دفتر ادبیات و هنر نهاد نمایندگی مقام معظم رهبری در دانشگاه تهران برگزار می‌شود و مراسم اختتامیه آن در 20 اردیبهشت ماه 95 در دانشگاه برگزار خواهد شد.

چه نکاتی برای شعرا و نویسندگان دارید؟

حرف‌های زیادی با نویسندگان دارم. آن‌هایی که اهل نوشتن سناریو هستند حتما آنجا(سوریه) سری بزنند و با فضا آشنا شوند، چون ممکن است چند سال دیگر این فضا نباشد. این فضا که ما می‌بینیم دارند دفاع می‌کنند، فضای متفاوتی است. این که می‌گوییم مدافعان حرم، حریم اسلام مصداقش حرم حضرت زینب(سلام الله علیها) است؛ آنها آمده‌اند اسلام را تخریب می‌کنند و چیز دیگری به خورد جهان می‌دهند؛ اسلام تحت عنوان داعش که رو به افول است و دنبال این هستند که با اسم‌های جدید طرح جدید کنند. غرض از اینکه خیلی متوقعم داستان نویس‌ها آنجا باشند؛ به این دلیل است که پر از داستان و داستانک است. با هرکسی صحبت می‌کنی، می‌بینی خود سرچشمه‌ای از داستان‌ها همراه خود دارد. یکی از آقایان مدافع حرم را دیدم می‌گفت: «من 2 ماه است بچه‌ام به دنیا آمده اما هنوز او را ندیده‌ام. فرمانده ام گفت نرو من خودم برای بچه‌ات اسم می‌گذارم. خیلی خوشحال شدم و نام دخترم را فاطمه گذاشتیم.»

دوم اینکه خواستیم تنفسی معنوی داشته باشیم و در آن حال و هوای معنوی نفس بکشیم؛ هم نفس شدن با اولیای الهی موضوعیت جدی دارد و این‌ها مصداق آیه "الا ان اولیاء الله لاخوف علیهم ولاهم یحزنون" هستند. سوم حضور فرزندم در آنجا بود. بعضی‌ها می آمدند آنجا می‌دیدم اینها مصادیق آن شعر میلاد عرفان پورند که می‌گوید: "ما مدعیان صف اول بودیم/ از آخر مجلس شهدا را چیدند". یکی از اشکالات مداحان جوان این است که فقط وسط مجلس را می‌بینند؛ البته آن‌ها عالی‌اند اما باید بدانند که این گوشه نشین‌هایی که اهل سر و صدا نیستند به قول شاعر «در اندرون من خسته دل ندانم کیست/ که من خموشم و او در فغان و درغوغاست» آن‌ها هم برای خودشان در سیر و سلوکند و حتی می‌توان گفت از خیلی از ما جلوترند.

عکسهای خوبی هم از شما منتشر شد.

به شدت با پخش شدن عکس‌ها مخالفم. من یکی از عکس‌های جبهه‌ام را هم تازگی‌ها گردان مقداد برایم هدیه آوردند، عکس‌ها را نگه نمی‌داشتم. گمنام بودن آرزوی ما بوده. پسرم چند عکس برای برادر و دوستانش فرستاده که دوستانش در فضای مجازی پخش کرده‌اند. از خانواده شهدا عذرخواهی می‌کنم که آن‌ها فرزندانشان مجاهدت می‌کنند و گمنام شهید می‌شوند، بالاخره احتیاط نسبت به ریا موضوعیت جدی دارد و اگر کسی انتقاد کند حق دارد. توقع این است که ما اگر مجاهدتی هم داشتیم، مخفی کنیم. البته نداشتن بعضی از این فیلم‌ها هم خوب نیست. مثلا فیلمی دارم که در ایستگاه صلواتی‌ها فلافل می‌دادند، خیلی فضای جالبی بود. جمعی از برادران مدافع حرم آنجا بودند که برای اینکه نشان بدهند با ما همفکرند با لهجه فارسی جالبی می‌گفتند: "الله اکبر، علی خامنه ای رهبر" و خیلی صمیمانه می‌گفتند.

اینهایی که آنجایند مثل بچه‌ها و اولاد من هستند، رفته بودم سری بهشان بزنم. کاش این عکس‌ها پخش نمی‌شد، من دیدم پسرم در خانه گریه می‌کند و می‌گوید: «به خدا من قصد ریا نداشتم و فقط یک عکس یادگاری برای خانه فرستادم. کلی عکس هم بچه‌های مدافع حرم تهران و افغانستان و خوزستان با ما گرفتند و می‌آیند پخش می‌کنند.» مهم این است که آنجا نیروهایی داوطلبانه آمده‌اند و از کیان اسلام و حریم اهل بیت(ع) دفاع می‌کنند و اتحاد دارند، این خیلی قیمتی است. غربت این رزمنده‌ها خیلی عجیب است، در ایران که جنگ بود، مرخصی می‌گرفتی و در هر شهری می‌رسیدی انگار شهر خودت هستی ولی اینجا گویی از هر طرف محاصره‌ای و عقبه‌ای نیست. یکی  از دوستان مداح ما حاج موسی هم آنجا بود رفتیم ببینیمش، گفتند که 12 روز است به خط مقدم رفته و اصلا عقب نیامده است.

 روحیه رزمنده های آنجا چه طور بود؟

خیلی روحیه شان عالی بود، اول جایی که رفتم بی اختیار در و ویوار را می‌بوسیدم. همان حسی که در حرم حضرت امام رضا(ع) و امام حسین علیهما السلام داشتم، آنجا هم داشتم. حس پایدار و ثابتی بود. انقدر تابش نور اهل بیت علیهم السلام بود که فضای عجیب و غریبی ایجاد کرده بود. گویی که بعد از سی سال گمشده مان پیدا شده باشد. حضور در کنار اینها موضوعیت دارد، وقتی می‌گوییم "اللهم انی اسئلک ان تجعل وفاتی قتلا فی سبیلک"، دو چیز دیگر هم می‌خواهد "تحت رایت نبیک" و دیگری "مع اولیائک".  ما آنجا باشیم می‌فهمیم چه کارهای فرهنگی را باید پیگیری کرد.

ما در این چند ماهه چندین روحانی شهید دادیم. این دستاورد بزرگی است. باید رسانه روی آن‌ها کار کند. روحانیت آنجا خیلی خوب کار می‌کند و نباید غریب بماند. بالاخره روحانی که با سختی آنجا رفته، در شرایطی که دعوا داشت با یکی از اساتید که می‌خواست جلو برود ولی اجازه نمی‌دادند چون اگر اتفاقی می‌افتاد، تبعاتش زیاد بود.

 وضعیت سوریه الان چگونه است؟

ما انشالله قطعا رو به پیروزی نهایی هستیم. این را همه فهمیده‌اند. مگر این‌ها نبودند؛ می‌گفتند تا اردیبهشت همه چیز به نفعشان تمام می‌شود، الان که ما در بهمن ماه هستیم پس چه شد؟ الان روز به روز پیروزی‌ها بیشتر می‌شود و کار دستشان آمده و دشمنان هم رو به انحطاطند، هم از لحاظ لیدرهای فکری‌شان و هم از نظر تعداد نیروهایشان. بچه‌ها هم عملیات‌هایشان قوی بوده است. حتی بعضی‌ها می‌بینم ظاهر مذهبی ندارند ولی دوست دارند بیایند از حرم حضرت زینب(س) دفاع کنند. اگر از حلب محافظت نکنند، حرم حضرت زینب(س) هم امنیت ندارد. همینطور که دوشنبه بمب گذاشتند و ده‌ها نفر شهید شدند. خط مقاومت اسلامی باید تقویت شود، مقاومت جواب داده و به ثمر نشسته است و موقع میوه چیدن است. حرف علیه مدافعان حرم زیاد شده، معلوم است این‌ها کار کرده‌اند؛ در واقع هر وقت هجمه به نیروهای انقلابی زیاد می‌شود معلوم است که کار آن‌ها بیشتر ثمر داده است.

نمی‌دانم شنیده‌اید که العربیه خبری منتشر کرده که شما شهید شده‌اید؟

آن‌ها دروغ زیاد می‌گویند. این هم یکی از دروغ‌هایشان است؛ هرکسی به فیض شهادت نائل نمی‌شود، اما انشالله یک روز خبر شهادت ما را خواهید شنید.

مگر شما زیر آتش بودید؟

الان در دمشق اوضاع خیلی خوب است. بعضی از شهرک‌ها در محاصره‌اند. اگر نخواهم مصداقی عرض کنم، حداقل یکی دو شهر شیعه نشین که ده ها هزار سکنه دارند در محاصره بی‌رحمانه و زیر آتش سنگین دشمن قرار دارند و وضعیت آذوقه و بهداشت و... بسیار نامناسب است و چون خود آن‌ها کمک خواسته‌اند برای رزمندگان داوطلب مدافع حرم نوعی تکلیف الهی محرز شده است.

جایی رفتم چیدمان سلاح‌ها را دیدم خنده‌ام گرفت. خمپاره اندازها رو به سه طرف بود؛ پسرم از فرماندهان سوال کرد که: «دشمن کجاست؟» گفتند: «بگو کجا نیست!» خنده‌مان گرفت. سوال کرد: «چقدر فاصله داریم؟» گفتند: «پانصد متر» که دیگر واقعا در فضای جنگ فاصله ای نیست. یکی از زیباترین صحنه‌ها صحنه‌ای بود که پلاک به ما دادند، این صحنه برای من میلیاردها ارزش داشت که پسرم گفت: «شما پلاک را گردنم بینداز» و هنوز این خاطره برایم پررنگ است.

بنظرتان حضور شما در سوریه بر روی مدافعان حرم تاثیر داشت؟

بچه‌های مدافع حرم آنجا ما را می‌دیدند گویی بال درآورده‌اند؛ این را هم بگویم این احساس بخاطر روضه‌های امام حسین(ع) است نه بخاطر من حقیر. بعد هم ما به دلیل اینکه سالی یکی دو مرتبه محضر حضرت آقا می‌خوانیم آن‌ها به دنبال رساندن سلامشان به حضرت آقا هستند و همه می‌گویند سلام ما را به آقا برسان. یک بار وقتی داشتم مداحی می‌کردم دیدم یکی از بچه‌های داوطلب یک گوشه نشسته است و جور دیگری گریه می‌کند. کنجکاو شدم و علتش را پرسیدم. گفت "من را حلال کن. من پیش بچه‌ها می‌گفتم کسی مثل حدادیان به ما سری نمی‌زند و از دست شما ناراحت بودم"  آن‌ها توقع دارند و توقعشان به حق است. باید شرایط در سوریه و میان مدافعان حرم را طوری کانالیزه کنند که ما بتوانیم سر بزنیم. یک جا هم موقع برگشت محمد حسین رفت و پیدایش نشد. خلاصه کلی طول کشید پیدایش کنند و به او بگویند نمی‌تواند بماند.

به نظر شما پیام امروز اوضاع سوریه برای شرایط فعلی ایران چیست؟

سه چیز انقلاب ما را حفظ می‌کند 1- رهبری دینی، 2-حضور توده مردم و 3- ایدئولوری؛ نباید اختلافات بوجود بیاید و دامن زده شود و در پیروی از رهبری دینی کم بگذاریم. خدا سندی به ما نداده وقتی خودمان دنبال حفظ خودمان نیستیم و خودمان دنبال تخریب خودمان هستیم در امنیت باشیم؛ مثل اینکه چاقو را بخواهی بزنی به خودت خدا بیاید هی دستت را بگیرد، ممکن است خود خدا غضب کند؛ لذا باید از اختلافات پرهیز کرد. دیدن وضعیت جهان وظیفه است وضعیت طوری است که نمی‌شود به اختلافات داخلی دامن زد. امروز دامن زدن به اختلافات داخلی واقعا حرام مؤکد است من نمی‌خواهم حکم فقهی بدهم. دنیا دهان باز کرده ما را ببلعد اگر حواسمان را جمع نکنیم. اگر اختلافات داخلی زیاد بشود باید منتظر بساطی مثل بساط سوریه باشیم. بالاخره این همه کشتار بین مسلمانان، از یک جهت قصه اسرائیل است و یک جهت قصه هدایت امریکا و انگلیس پشت صحنه است که این‌ها را مدیریت می‌کنند.

منبع:تسنیم

عقیق:عموم ما به این مطلب اشراف و اذعان داریم که فلسفه توسل به معصومین علیهم السلام و حضرات ائمه چیست. چرا از ما از رسول الله (ص) و معصومین علیهم السلام مدد می گیریم. پرواضح است که آن ها پذیرفته شدگان درگاه الهی هستند و نزد خداوند، وجیه و صاحب رو و آبرو هستند. از این رو است که ما در دعای توسل می خوانیم که "یا وجیها عند الله اشفع لنا عندالله. " همچنان که در عالم روابط انسانی، جاهل از عالم کمک می گیرد و به او رجوع می کند تا گرهش گشوده شود و رجوع جاهل به جاهل خود رقمی از جهل به شمار می رود در عالم معنا و معنویت نیز افتادگان و خستگان راه طلب باید از راه یافتگان به سرمنزل مقصود کمک بگیرند و به آن ها متوسل شوند. از همین روست که آیت الله بهجت به عنوان یک عارف روشن ضمیر می فرماید اگر کسی به دنبال اصلاح نمازش می گردد به حضرت ولی عصر عجل الله که ناظر به اعمال ماست متوسل شود و از حضرت بخواهد که زمینه این تحول روحی و معنوی را در او پدید آورد.