اشتباهي كه مرا به زمين زد و بالا برد !

من در رهگذار عمر یکبار اشتباه کردم ،

و همان اشتباه بود ،

که تا اینجای زندگیم را ،

به خطا رهنمون نمود .

بارها تلاش کردم که خودم را جبران کنم ،

اما باز به خطاهایم افزوده شد .

چرا که تراز سنجش خطاهایم ،

از جنس منشا همان اشتباه اولم بود .

و آن چیزی نبود جز آن که از خودم ،

اویی را می شناختم که دیگران می شناختند .

اگر خوب و مهربان می نمودم ،

چون مرا خوب و مهربان می دانستند .

و حتی اگر ناتوان بودم ،

دلیل آن بود که مردم مرا ضعیف می پنداشتند .

من به خط کش زبان مردم ،

خود را تراز کرده بودم ،

و به این تراز ، عادتم مدام شده بود .

اگر به درس رفتم ، چون مرا فرهیخته می دانستند .

و اگر به سخن پرداختم ، چون مرا استاد می گفتند .

و این حباب حرمت و استاد و اعتبار ،

روز بروز همچون بادکنکی ، بیشتر باد شد و بالاتر رفت و مرا با خود بالاتر برد .

اما من ،

در آن بالا رفتن ، نگاهی به زمین نکردم ،

که هستند کسانی که می توانند جای مرا در آن همه تعریف پر کنند و شاید بهتر .

و یکباره ای شد که آن حباب ترکید و مرا در هوای نفسم معلق کرد ،

و بی هیچ حفاظتی ، بر زمینم کوفت .

بخود آمدم ،

هیچکس نبود ،

حتی کمکی برای برخاستن ،

چه رسد تسلایم دهد و یا دستم بگیرد و دردم دوا کند .

و اکنون ،

جز گردی از آن زمین بر چهره خود نمی بینم .

سالهای عمرم ،

گویی در آن زمین گم شدند و با آن گرد خاک به فنا رفتند .

و من بی هیچ توشه ای ،

می بینم که در زمین باقی عمرم ،

تنهای تنها رها شده ام .

اما گويي ، در آن زمین خوردن ، معجزه اي رخ داد ،

خودم را یافتم ،

نه تصویری که دیگران برایم کشیده اند ،

که من هستم ، تنها ، ولی پر از شوق رفتن .

و این امر ،

چنان نیرویی به من داده که دیگر ،

نه حسرت سالهای رفته را بر دوش می کشم ،

و نه آرزوی جبران آنها را در آینده .

فقط امروز هستم با خودم ، سرشار از شوق زیستن .

و امروز بود که فهمیدم ، آن شوق ،

از جنس همان خدایی است که مرا می خواند .

بیادش ایستادم ،

بنامش قدم را آغاز کردم ،

و الان نیز به همراهی او ،

و در کنار همان مردمان ،

راه را رقص کنان گام می زنم ،

و شادمانی را با هم می خندیم .

محمد صالحی - ۶/۲/۹۶

https://telegram.me/naghmehsokout

http://mahsan.rasekhoonblog.com