زندگي ، جاده اي هموار نيست
آيا فكر كرده ايم كه بيشترين تصادفات در جاده هاي صاف و هموار و طولاني اتفاق مي افتد ؟
در جاده اي كه پر از پيچ و خم و ناهمواري است و مملو از تردد ديگران است ، باعث مي شود كه راننده در تمام لحظه ها ضمن كنترل سرعت خود ، هشياري خود را حفظ كرده و بدليل توجه به اطراف ، از مواهب و زيباييهاي طبيعي نيز بهره لازم را ببرد .
ولي در جاده صاف و هموار ، بدليل اطمينان راننده به جاده ، با تمام سرعت رو به جلو رفته بگونه اي كه كمترين لذتي از شرايط فعلي و اطراف خود نخواهد برد و از طرف ديگر چون خود را آماده رويارويي با اتفاقات غير قابل پيش بيني نكرده است ، با كوچكترين تغيير در جاده ، كنترل خود را از دست داده و تا ورطه مرگ نيز خواهد رفت .
زندگي ما انسانها نيز جاده ايست از تولد تا مرگ كه در دوگانه هاي سختي و آساني و شادي و غم غير قابل پيش بيني زيادي تنيده شده است كه همه اين حالات بايستي موجب افزايش هشياري ما در ارتباط با هر لحظه از زندگي شده و ضمن رعايت اصول صحيح زيست اخلاقي ، از همه آنچه با آن روبرو هستيم و يا در اطرافمان ميگذرد بهره هاي معنوي و لذت دروني ببريم .
پس رنجها و سختيها ، ابزار هشياري و كنترل حركت ما در مسير رو به رشد معنوي ماست . بشرطي كه آنها را اضافه و يا درد و غم نناميم و با آنها نجنگيم .
زندگي ، ميدان رقابت با هيچ كس نيست ، حتي با خود . بلكه مسيري است براي رفتن تا ابديت حضور در محفل خداوند .
محمد صالحي – 27/2/95
http://mahsan.rasekhoonblog.com
