دنیا عصایی است که در ابتدای راه ، انسان به آن اتکا می کند.
به مال و فرزند و شغل و طرفداران و ....متکی می شود.
خداوند به حضرت موسی فرمود : عصایت را بینداز.
وقتی انداخت دید اژدهاست و از آن ترسید.
وقتی اژدها بودن آن را فهمید خداوند به او فرمود:حالا نترس و دوباره آن را بگیر.
موسی دست انداخت توی چاک دهانش و آن را گرفت و دوباره به شکل عصا در آمد.
امیدهای باطل اژدهاست.
عصای اول را دزد می تواند ببرد ولی عصای دوم اگر موسی خواب هم باشد دزد و شیطان نمی توانند ببرند.
دنیای اول سحر است و دنیای دوم که از ایمان تولید می شود معجزه است.
دنیای دوم خیلی ارزشمند است.
دنیای بعد از نائل شدن به موت همان است که امیرالمومنین (ع)فرمود:
یک ساعتش را به همه عمر آخرت نمی دهم.
مصباح الهدی. مرحوم حاج اسماعیل دولابی عارف بزرگ معاصر
