گاهي مي نشينم ،

و در سكوت و سكون ،

چشمهايم مي بندم .

روزهايي را در خيال خود مي آورم ،

كه بودند و رفتند .

و روزهايي را در خيال خود مي پرورم ،

كه در جاده اي بس طولاني و سوزان ،

بسوي مقصدي نامعلوم ،

گام ميزنم .

نمي دانم چرا ،

رويا اينقدر شيرين است !

اما ،

ميدانم بدون رويا ،

جانداري بيش نيستم .

من با روياهايم ،

تا عمق درياي وجود را شنا ميكنم ،

و با همان روياهايم ،

تا اوج هستي پرواز ميكنم .

و اينست ،

راز آفرينش من و تو .

محمد صالحي – 19/2/95

http://mahsan.rasekhoonblog.com