بيائيم زندگي را دوباره معنا كنيم ، بيائيم زندگي را دوباره زندگي كنيم
پيامبران و اساتيد معنوي بشر آمده اند تا زندگي را اينگونه معنا كنند كه :
- چونان مسيري است براي راهپيمايي عظيم بشري . ( الدنيا دار ممر لا دار مقر - امام علي(ع) حكمت 133 )
- و اين مسير ، از خدا تا به خدا ، امتدادي دائمي است .( انا لله و انا اليه راجعون )
- تا آنجا كه ، دانه وجودي خود را ، به اخلاق خداوندي بارور كنيم . ( تخلقوا باخلاق الله - بحار الأنوار ، ج
58: 129) - بنابراين ، به ميداني براي مسابقه ، براي جلو افتادن از يكديگر تبديلش نسازيم .
در اين مسير :
- شادماني دروني ، نتيجه معناي زيباي بالاست كه از زندگي ميكنيم .
لذا:
- هيچ چيزي ، ايستگاهي براي توقف و يا دلبستن به آن نيست. ( لاتاسوا علي ما فاتكم و لاتفرحوا بما اتاكم- حديد 3)
- و هيچ اتفاقي، بخودي خود ، بد يا خوب نيست ، بلكه تجربه اي جديد براي آگاهي بيشتر است. ( و لنبلونكم بشي ء من الخوف و الجوع و نقص من الاموال و الانفس و الثمرات و بشر الصابرين – بقره 155 )
- بنابراين ، هر اتفاق افتاده اي را ، كه ديگر كاري براي جلوگيري از آن نيست ، فقط بپذيريم و بهره آگاهي لازم را از آن ببريم و رها كنيم . ( لقد كان في قصصهم عبرة لاولي الالباب – يوسف 111 )
- خاطره سازي از اتفاقات حال و گذشته، آنها را به ايستگاه توقف ما بدل ميكند ، نه براي آگاهي و دانايي بيشتر.
- امروز ، آينده ديروز ماست ، آيا آرزوهاي ديروز ما ، در آن محقق شده ، يا حسرتي دوباره ايجاد كرده است ؟
- پس خود را به آرزوهاي دور و دراز ، براي جبران حسرتهاي گذشته ي از دست رفته و يا رسيدن به تصوير عاريتي ذهني خود از خوشبختي و موفقيت ديگران ، مبتلا نكنيم . ( من اطال الامل اساء العمل – حكمت 36 علي(ع) )
- روزهاي آينده خواهند آمد ، چه باشيم و چه نباشيم – پس امروز را درست و شاد زندگي كنيم .
- شادماني ، تنها پاداشي است كه هستي (خداوند) براي بشر به ارمغان گذارده است . (فرحين بما آتاهم الله – آل عمران 170 )
- خداوند ، چيزي جز خير و رحمت محض نيست . (نبئ عبادي اني انا الغفور الرحيم – حجر 49 )
- بنابراين ، چيزي جز خوبي از او به كسي نخواهد رسيد . ( ما اصابك من حسنة فمن الله و ما اصابك من سيئة فمن نفسك – نسا 79)
- پس بهشت ، تنها جايگاه حقيقي است كه او دارد و در اختيار همگان قرار داده است . ( وادخلي جنتي – فجر 30)
- و جهنم ، نه جايگاهي است حقيقي ، بلكه تنها به آن مقدار كه ما خود را از آن بهشت محروم مي كنيم ، خسران گونه عذاب و حسرت خواهيم كشيد . ( ان الانسان لفي خسر الا الذين آمنوا و عملوا الصالحات – عصر 2 و 3 )
- و آن بهشت ، نه در روياهايي است كه ما پنداشته ايم ، كه عينيت و تجسم اعمال اين روزه ماست به هر مقدار كه ميسازيم . ( كل نفس بما كسبت رهينة – مدثر 38)
- اگر در تعامل با ديگران ، خدايگونه عشق ورزيديم و از محبت خويش ، بي بهانه بخشيديم ، بهشت را ، كه چيزي جز شادماني الهي نيست در وجود خويش خواهيم يافت . ( لن تنالوا البرحتي تنفقوا مما تحبون – آل عمران 92 )
- و اگر خود به هر آنچه از جنس دنياي ماديست وابسته كرديم و بخل گونه ، تلمباري از ماديات را انبار نموديم و يا نيكي هايي طلبكارانه ، جهت تخليه بحرانهاي رواني خود را ، در خود انباشت كرديم ، روح خود را به اسارت آن خواهيم برد و جهنم را غمگنانه ، همين جا در آغوش خود خواهيم كشيد . ( و من لهج قلبه بحب الدنيا التاط قلبه منها بثلاث - هم لا يغبه و حرص لا يترکه و امل لا يدرکه – حكمت 228 علي(ع) )
محمد صالحي – 1/11/95
