روزهای_عمر

#روزهای_عمر ، چه آرام ، چونان #قایقی بر #رودخانه_هستی ، می گذرند و من خود را چون #سواره ای در آن یافته ام که رفتن در مسیر رودخانه ،  مرا چاره ای نیست ،

اما در قایق #چگونه زیست کنم و از امکانات آن ، کدام را بکار گیرم ، دست کسی جز #خودم نیست .

می توانم به #گوشه ای بخزم و در لابلای افکار متوهمانه خود ، #بستری برای مرگ بسازم ،

و یا #مدت_عمر را بخندم و برقصم و لحظه های دیگران را #شادمانه کنم .

و #امروز ، وقتی به گذشته می نگرم ، چه #سالها که نمیدانم چگونه بوده اند ،

اما گاه هایی هم بوده که #تلاشم از نوع دوم بوده است .

و #خوشحالم که نه با بودن در #قایق مشکل داشته ام و نه #رودخانه را عاملی برای نرسیدن به آرزوهای موهوم دانسته ام .

همه چیز در #جای_خود قرار دارد و من هم یکی از آن همه هستم .

#میروم بی هیچ #حسرت از عمر گذشته و یا #انتظار از باقی عمرم .

و همین است که #آرامم می کند و بی اختیار بر زبانم می لغزاند :

#خدایا_تو_را_شکر

محمد صالحی - ۱۳/۵/۹۶

https://telegram.me/naghmehsokout