بانو و آقای عزیز

زندگی ، را به نام خدایی که هم خودش آرامش محض است و هم وجودش آرامش دهنده دلهاست ، آغاز کنید .

که زندگی :

تشویق خانه ایست ، که هر دو ، شوق با هم بودن را مدام بیشتر کنند .

ترغیب خانه ایست ، که هر دو ، رغبت باهم پیشرفت کردن را بیشتر نمایند .

تکریم خانه ایست ، که هر دو ، مایه کرامت و ارزش یکدیگر بشوند .

تحسین خانه ایست ، که هر دو ، عامل حسن و جمال یکدیگر گردند .

تقدیر خانه ایست ، که هر دو ، خود را قدر و بهای دیگری بکنند .

تمجید خانه ایست ، که هر دو ، مجد و شکوه دیگری بشوند .

تجلیل خانه ایست ، که هر دو ، جلال و عظمت یکدیگر باشند .

تسلیم خانه ایست ، که هر دو ، مایه امن و سلام دیگری بشوند .

تقلیل خانه ایست ، که هر دو ، خود را به اندازه دیگری درآورند .

تشریک خانه ایست ، که هر دو ، خود را دهنده به آن بدانند نه طلبکار یکدیگر .

تشریف خانه ایست ، که هر دو ، مایه شرف و افتخار دیگری بشوند .

آری :

زندگی تنبیه خانه نیست ، که هر دو یکدیگر را مدام ، به کلام و عمل ، تنبیه کنند و در انتها نیز اگر جسارت داشته باشند ، خود را به تنبیه مجدد قاضی بسپارند .

که تسکین خانه ایست ، که هر دو مایه آرامش یکدیگر شده ، بگونه ایکه شوق با هم بودن ، به هر تلاشی برای بهتر و شکوفاتر زندگیشان ، بیشتر ترغیبشان کند .

و من آياته ان خلق لكم من انفسكم ازواجا لتسكنوا اليها و جعل بينكم مودة و رحمة ان في ذلك لآيات لقوم يتفكرون – روم 21

محمد صالحی – 23/9/96

https://telegram.me/eshghonava