من در هوای کوی تو سنگلاخها طی نمودم ؛

و اینک که رسیده ام ،

گویی مرا #سهمی از هوای کوی تو نیست !

تنها آنچه مرا مانده ،

#پاهایی است پر از زخمهای بی مرهم؛

و #قلبی شکسته ،

که آماج تیرهایی است ،

که جز زهر #جدایی به همراه ندارند !

چه #شبها که به امید روشنای امروز ، نخسبیدم !

و چه #روزها که در آرزوی تنفس در هوای کوی تو ، بی نان و آب بسر کردم .

و این نیست جز #سرنوشت هماره آنان ،

که با دل به راه پر از سنگ و خار می افتند .

و مرا جای هیچ #شماتت نیست ،

که خود به #سرنوشت خودم ،

پای نهادم و با آن بسر خواهم کرد !

محمد صالحی - ۲۹/۲/۹۷

https://telegram.me/naghmehsokout